Laatst had ik een opleidingsweek.
In het kader van ‘practice what you preach’ zoek ik regelmatig nieuwe opleidingen en nascholingen van de beste docenten in hun vakgebied.
Zo was ik dus een week weer even leerling.
En ja, dat vind ik altijd weer even spannend.
Want hoe meer je leert, hoe meer je weet dat je nog niet weet.
En dan komt kwetsbaarheid om de hoek kijken.
En perfectionisme.
Overtuigingen. Dat ik het eigenlijk allemaal allang zou moeten weten. En kunnen.
Nou, dat is dus niet zo. Ik weet heel veel en ik kan ook heel veel, maar nog lang niet alles. Dat is boeiend, want zo blijf je altijd leren.
Maar niet altijd even leuk of comfortabel.
En dat is precies hoe leerlingen zich vaak voelen in je klas.
Niet altijd even fijn en comfortabel.
Omdat ze zich bewust zijn van dat wat ze nog niet weten. Bewust onbekwaam. O, het is zo’n lastige plek om daar te zitten…
En dan is het van wezenlijk belang dat je een veilige sfeer in je klas hebt. Waar ieder kind zich veilig voelt. Waar ieder kind zichzelf kan zijn.
Dit is vaak wel waar we allemaal naar streven op school, maar toch is het er ook heel vaak niet.
Dan is er ongewenst gedrag, kinderen worden gepest, er is gedoe en geruzie en ben je als leerkracht vaak brandjes aan het blussen. Je kunt je voorstellen dat dit iets doet met het gevoel van je echt veilig voelen bij kinderen.
Nog los van het feit dat je tijd, aandacht en energie als leerkracht graag zou willen richten op de kwaliteit van je lessen en het helpen van kinderen, om maar iets te noemen.
En er ligt veel op het bordje van de leerkrachten. Zeker nu.
Het ziekteverzuim is al hoog in het onderwijs, en deze tijden hebben hier geen positieve invloed op.
Leerkrachten zijn aan het overleven.
Gesprekken in de lerarenkamer gaan over de kleur van snot. En over Coronatesten. En over wie wanneer wel en niet thuis moet blijven om veiligheidsredenen.
Begrijpelijk.
Maar niet helpend.
En overleven kun je een tijd volhouden. En dan is het op.
Op wilskracht lukt het dan nog even.
Volharding. Doorzettingsvermogen.
En dan is het genoeg.
Dan trapt je lichaam op de rem.
Die al veel eerder signalen aan het afgeven is, maar door allerlei redenen en oorzaken luisteren we hier niet (meer) naar. Of we merken ze niet eens op.
En, of je het nu leuk vindt of niet, je lichaam wint altijd.
Uit zelfbescherming.
Een burn-out overkomt op dit moment 1 op de 4 leerkrachten.
Ik vind dit niet normaal.
En ongezond.
Voor de leerkrachten zelf. Die hebben namelijk ook nog een leven naast hun werk dat volledig tot stilstand komt als je met stress-gerelateerde klachten thuis komt te zitten.
En ongezond voor ons onderwijs.
Want, met alle respect voor alle lieve en goede invallers (heb het zelf ook veel gedaan, echt superleuk!) het is toch anders als de eigen juf of meester.
Plus, laten we hier ook even eerlijk zijn, de invallers zijn op. Er is een leerkrachtentekort van 1.700 fte. En volgens de prognoses zal dit tekort oplopen tot 2024 tot 4.800 fte.
Dat betekent dat we de dingen anders moeten gaan doen.
Te beginnen bij de leerkrachten zelf.
Daarom heb ik de Academie voor ontspannen onderwijs opgericht. Om leerkrachten te ondersteunen bij het creëren van een veilige sfeer in hun klas, om structureel te werken aan rust en aandacht en ontspannen leraarschap.
Hier kun je alles vinden wat je nodig hebt op het gebied van omgaan met lastig gedrag, groepsvorming en alles wat te maken heeft met (sociaal)emotionele veiligheid en veerkracht.
Omdat het nodig is. Omdat we ons niet kunnen permitteren dat nog meer leerkrachten uitvallen. Zeker nu.
Jij kunt ook iets doen om leerkrachten te helpen en te ondersteunen.
Deel dit artikel met iemand die je kent die het onderwijs een warm hart toedraagt.
Of zelf onderwijsprofessional is.
Heel erg bedankt alvast!
Meer weten?
Kijk voor meer info op www.ikstaonderwijsadvies.nl/academievoorontspannenonderwijs
Groet,
Rixta
