Op één van de vele Parelli-cursussen die ik met mijn paard gedaan heb, om beter met elkaar te leren communiceren, heb ik een belangrijk inzicht opgedaan.
‘It’s not about the… ‘(trailer, plastic bag, trailride…)
Vul maar in.
Wil je een paard in de trailer zetten, dan moet het dus niet om de trailer gaan. Huh?
Ja, dat dacht ik ook. Paard in de trailer. Toch?
Ja en nee.
Want als je paard dus geen zin heeft om die trailer in te stappen dan kun je alles uit de kast trekken, maar dan wordt het fenomeen trailer toch een ‘dingetje…’
En als iets een ‘dingetje’ wordt, dan is dat vaak niet helpend…
Ik heb wat avonturen beleefd met mijn eigen paard op dat vlak. Hij sloopte de trailer (of zichzelf, drukte hele tussenwanden eruit, ontwrichtte tusenschotten (en daarmee de hele trailer zodat je m met geen mogelijkheid meer dichtkreeg, reuzehandig).
Tot die desbetreffende cursus. We waren in Duitsland. Met instructeur Birger Gieseke.
Birger legde ons uit dat we er een ‘dingetje’ van hadden gemaakt, van dat hele trailerladen. (Was inderdaad uren bezig geweest om Ramses, mijn paard, te laden, zodat we naar Duitsland konden). Ik kon wel janken. Dat heb ik ook gedaan, toen hij er eindelijk in stond. Wat een gedoe!
Ik leerde dat je er een spelletje van moest maken. Veel actie buiten de trailer, rust bij de trailer. We deden vanalles. Ik liet Ramses aan een touw over hindernissen springen, we deden andere grondoefeningen en in de buurt van de trailer kreeg hij rust.
Tot het moment dat hij doorkreeg dat het ín de trailer nog fijner was dan daarbuiten. Daar liet ik hem met rust. Buiten de trailer hield ik hem bezig. Moest ‘ie hard werken zeg maar.
Na een paar uur viel het kwartje. Ik leidde Ramses naar de trailer, hij rende er blij op af en laadde zichzelf (ik bleef buiten de trailer, is een stuk veiliger dan wanneer je mee naar binnen loopt).
Hij blij, ik blij.
Nooit meer trailerlaadproblemen gehad. Hij loopt er in en eruit alsof we nooit problemen gehad hebben. (Jammer dat dat niet op film staat trouwens).
En toen kwamen meer paardenevemementen. Demonstraties, cursussen en workshops. En ik zag hoe zoveel ruiters moeite hadden met het laden van hun paard. Ik snapte het. Het trailerladen was een ‘dingetje’ geworden.
Je wil niet weten hoe mensen hun paard uiteindelijk in de trailer kregen. Geblindoekt, platgespoten of met een ingebouwde lier hun paard naar binnen takelden. Met grof geweld, veel geschreeuw en geduw en getrek.
Nu weet ik dat dat allemaal niet nodig is. Dat wanneer je er geen ‘dingetje’ van maakt, het veel beter werkt.
Dit is precies wat er vaak gebeurt in je klas. Dan wordt gedrag, en dan met name herhaaldelijk ongewenst gedrag een ‘dingetje’.
Het gaat niet om het gedrag. Het gaat om hoe jij met dat kind communiceert. Of met een hele klas, als het om een ‘lastige’ groep gaat.
Hoe vertaal je dat gedrag? Hoe laat je ze ‘werken buiten de trailer?’ En geef je rust ‘bij de trailer?’ Hoe interpreteer je onderlinge signalen van dit gedrag, hoe vertaal je gedrag naar een behoefte? Hoe zorg je ervoor dat het kind of de klas zich gaat gedragen? (rustig de trailer instapt).
Het onderwijs is er een meester in om van gedrag een ‘dingetje’ te maken. Dan gaat het om het gedrag. Terwijl het daar niet over zou moeten gaan. Huh?
Gedrag gaat over behoeftes. Emoties. Grenzen. Conflicten. Lastige gevoelens. Gedachten. Belemmerende overtuigingen. En nog veel meer.
Maar dat is vaak niet waar we aandacht aan besteden. Of niet voldoende. Dan gaan we het hebben over het gedrag. De trailer. Het ‘dingetje’.
Ik geloof dat als mijn dochter van (toen 6) mijn paard op de trailer kan zetten, dan zou toch niemand meer geweld hoeven te gebruiken, toch?
En nee, ik had geen makkelijk paard. Echt niet. Vraag maar aan de mensen die mij en mijn paard al jaren kennen…
Hoe je van gedrag geen ‘dingetje’ maakt leer je allemaal in de Academie voor ontspannen onderwijs.
Hoe je handiger en beter om leert gaan met heftig gedrag in je groep. Moeilijke gesprekken, dingen waar je tegen opziet. Over hoe je meer rust creëert in je groep. Aandacht. Ontspanning. (Bij de trailer).
Ontspannen leerkracht, relaxte klas.
Waarin de zaken als vanzelf gaan. En niets meer echt een ‘dingetje’ is.
Mijn missie is om alle leerkrachten die we nu hebben zoveel mogelijk te ontlasten en te ondersteunen, en beginnende leerkrachten binnen het onderwijs te behouden, omdat ze ervaren hoe leuk het is om elke dag weer les te geven. Omdat je je rustig en zelfverzekerd voelt en vol vertrouwen aan het werk bent. (En niet binnen 5 jaar het onderwijs weer verlaat, zoals nu een kwart van de beginnende leerkrachten doet).
Help mee om mijn missie in de wereld te zetten door dit bericht te delen met mensen die het onderwijs ook een warm hart toedragen. (en/of paarden, ook goed!)
Dankjewel!
Ik wens je een ‘dingetjesloze’ dag toe vandaag!
Groet,
Rixta
Meer weten?
Kijk dan op www.ikstaonderwijsadvies.nl/academievoorontspannenonderwijs
Als je het interessant vindt, dan kun je hier de brochure gratis downloaden.
