Gisteren was Nationale Complimentendag.
Een mooi initiatief om jaarlijks even bij stil te staan.
Hoe fijn het is om jezelf te waarderen. En de ander.
Dat je even stilstaat bij hoe bijzonder en fijn je het vindt wat de ander voor je doet.
We hebben afgelopen jaar ervaren waar we met zijn allen toe in staat zijn als het moet.
Dat heeft grote offers gevraagd. En toch is er heel veel wel goed gegaan.
We hadden minder files en een schonere lucht.
Om maar even iets te noemen.
Mensen met vitale beroepen draaiden overuren. En sommige nog steeds.
Anderen zaten verplicht thuis en maakten er daar het beste van.
Genoeg om te waarderen, dacht ik zo.
Waarom is een compliment eigenlijk zo belangrijk?
Waarom vinden we het zo fijn om ze uit te delen?
En waarom vinden we het vaak zo lastig om ze te ontvangen?
Een welgemeend, oprecht compliment gaat over een stuk persoonlijke aandacht en waardering. Niet over die leuke trui die je aanhebt, maar dat iemand het waardeert dat je boodschappen voor je zieke buurvrouw hebt gedaan.
We vinden het vaak vanzelfsprekend wat we allemaal doen voor de ander. Bijna iedereen vindt het fijn om iemand anders te (kunnen) helpen. Dat geeft ons een fijn gevoel. Omdat we nou eenmaal gezelligheidsdiertjes zijn (sociale wezens).
We vinden het vaak een stuk lastiger om een compliment te ontvangen.
Ik zie mezelf nog staan. In 2012. Maren was net geboren. Ik was bezig met een opleiding voor meer aandacht in de klas en we deden een complimentenoefening.
Toen ik aan de beurt was, kon ik makkelijk een welgemeend compliment aan een medecursist geven. Was een leuk mens, en ze raakte me door haar openheid en oprechtheid. Ze schoot vol toen ik het zei.
Toen was het mijn beurt. Iemand zei: ‘Ik waardeer jou voor je zachtheid en je flexibiliteit om een lastige situatie om te draaien naar iets positiefs’. Ik kon geen woord meer uitbrengen en staarde naar mijn voeten, terwijl de tranen in mijn ogen sprongen.
Ik voelde me afschuwelijk. Terwijl het toch een mooi compliment was, nietwaar?
Ik geloofde het zelf alleen niet.
En dat was één van de aanleidingen waarom ik mij mee ben gaan verdiepen in gedrag. Van kinderen. Van leerkrachten.
Hoezo is het zo moeilijk om complimenten te ontvangen?
Waarom voelde ik me zo afschuwelijk en schoot ik vol, terwijl iemand zo iets aardigs tegen me zei?
Nu wordt het leuk.
Dit heeft vaak te maken met ons gevoel van eigenwaarde. En heel vaak hebben we ergens in ons leven bepaalde overtuigingen gecreëerd:
– ik ben niet goed genoeg
– ik ben het niet waard
– ik kan het toch niet
– zie je wel dat ik een sukkel ben
– wie zit er nu op mij te wachten?
– …
Herkenbaar?
Als iemand iets tegen je zegt wat hier tegenovergesteld aan is en wat iemand heel erg in jou waardeert, dan triggert dat iets in ons. Omdat we onszelf geprogrammeerd hebben om al die belemmerende en niet-helpende overtuigingen te geloven. Want dat het natuurlijk volkomen onzin is, dat is duidelijk.
Hoezo zou iemand anders het wel waard zijn en jij niet?
Die persoon denkt misschien hetzelfde over jou.
Dus die overtuigingen zijn eigen verhalen die we zelf hebben gecreëerd. En zijn gaan geloven. En we zijn ons er misschien zelfs wel naar gaan gedragen.
En dan komt er ineens iemand die iets aardigs zegt. Dat voelt dan heel oncomfortabel.
Ik denk dat de wereld er een stuk beter uit zou zien als we kinderen zouden leren hoe ze hun verhalenverteller de mond kunnen snoeren. Dat ze leren dat deze verhalen
- a) meestal niet waar zijn en b) niet helpen.
En dat je zelf dus veel meer invloed hebt op wat je denkt en doet, dan dat we vaak het idee hebben.
Want vergis je niet, de verhalenverteller draait bij kinderen al op heel jonge leeftijd op volle toeren.
Dit is een van de dingen die we doen in Academie voor Ontspannen Onderwijs.
Onderzoeken wat echt is en wat niet, wat helpend is en wat niet. En wat je zelf kunt doen om de verhalenverteller hartelijk te bedanken voor zijn verhalen, maar dat je er voor kiest om er verder niet al teveel aandacht aan te besteden.
Daar word je een stuk vrolijker van trouwens. En meer ontspannen.
En je leert kinderen hoe dit werkt.
Wil je mij helpen om zoveel mogelijk leerkrachten en scholen te helpen?
Dan zou het super zijn als je dit bericht door zou willen sturen aan mensen die het onderwijs ook een warm hart toedragen.
Mijn missie is om leerkrachten overeind te houden zodat ze met passie en plezier voor de klas kunnen blijven staan. En dan hun onderwijs naar een hoger plan te tillen. En dat gaat niet als je de hele dag bezig bent met overleven, brandjes blussen en gedoe in je groep. Dan heb je echt geen energie meer over om te kijken hoe het ook anders kan. En beter.
Je kunt ook lid worden van mijn besloten fb groep: https://www.facebook.com/groups/academievoorontspannenonderwijs
Hier inspireren we elkaar, delen we good practices en geef ik regelmatig fb lives en masterclasses. Binnenkort gaat het over contact en verbinding met je klas (en met de ouders). Want het is super dat de scholen weer open zijn, maar hoe ziet dat eruit komende tijd? Waar leg je je prioriteiten? Wat is er nu belangrijk?
En meer info vind je ook op www.ikstaonderwijsadvies.nl/academievoorontspannenonderwijs
Groet,
Rixta
