Laatst was ik op een school voor een teambijeenkomst. Het was een bijzondere vorm, ik zat in de hal, met een online start en afsluiting. En in de tussentijd waren de leerkrachten in groepjes aan het werk in hun klassen. Het was niet ideaal. Maar het ging. En ook wel weer mooi zo.
In het kader van het Sociaal Emotioneel Leren hadden we het over emoties in de klas. En wat je daar mee moet. En natuurlijk die van jezelf. Want als het even heftig wordt in je klas, dan voel je zelf ook vanalles. En vaak hebben we geen idee wat we hiermee aan moeten.
Dan gaan we automatisch maar weer in ons hoofd zitten. En ‘bedenken’ wat handig zou zijn.
Dat is vaak niet de meest handige en helpende strategie.
En daar hadden we het met elkaar over.
We keken naar een film over een Japanse leerkracht. En die raakte ons diep. Deze man, Kanamori geheten, besteedde op een heel bijzondere manier aandacht aan het groepsproces. (Staat op youtube: Japanse levenslessen, kun je ‘m zo vinden).
We spraken na de film in groepjes met elkaar over wat wij zouden doen in dezelfde situaties. En over hoeveel we eigenlijk kwijt zijn geraakt als het gaat om wat er nou eigenlijk echt belangrijk is. Kanamori zei: ‘Je komt naar school om gelukkig te zijn’. Wij zeggen: ‘Je komt naar school om te leren.’ Alsof je niet zou leren als je niet naar school zou gaan. Hahaha.
Compleet andere mindset. Compleet andere start.
Natuurlijk werd er bij Kanamori in de klas ook keihard gewerkt. Maar hij schonk veel aandacht aan wat er in de kinderen omging. Bij intens verdriet, zoals wanneer er iemand was overleden. En ook pakte hij het pestgedrag aan. En met effect.
Wat ik van deze dag meeneem is dit:
Emoties delen verbindt.
Verhalen delen verbindt.
En door deze verbinding, van de leerkracht met de kinderen en ook tussen de kinderen onderling ontstaat er een groepsgevoel 5.0. Deze groep staat voor elkaar. Zorgt voor elkaar. Helpt elkaar.
En kun je je voorstellen wat dat doet met het cognitieve leerproces???
Eén leerkracht appte me dit gisteren.
En sprak daarna nog in hoe het verder was gegaan.
YES! Dacht ik. YES! YES!
Dit is wat ik bedoel. Dit is wat we moeten doen. Juist nu!
Geweldig dat deze leerkracht het zo oppakte.
Ik werd hier echt heel blij van 😊
En dit is een mailtje dat ik kreeg.
Ook weer blij. 😊
Dit is het allerbelangrijkste dat we als onderwijsprofessionals te doen hebben. En als ouders ook trouwens.
Vandaar de titel van mijn blog. Lachen. Huilen. Leren. In die volgorde.
En in de Academie voor Ontspannen Onderwijs leer je hoe je dat doet voor de klas. Hoe je rust en aandacht kunt creëren, hoe je respect ontwikkelt in je groep, met behoud van de sfeer en de onderlinge relaties. Je leert wat Ontspannen Leraarschap inhoudt. Hoe je lastige gesprekken voert waar je tegenop ziet en hoe je omgaat met heftig gedrag in je klas. En nog veel meer.
En het is nodig. Kinderen schreeuwen hierom. Met hun gedrag, met hun woorden, met hun hele wezen. Ze hebben ons nu heel hard nodig. En lieve leerkrachten, onderschat dit niet. Dat het ook voor hen heftige tijden zijn. En dat jullie hun anker zijn. Nu nog meer dan anders. En dat vraagt iets van je. En om er zelf een beetje relaxt en vrolijk onder te blijven, heb ik echt waardevolle tools ontwikkeld.
En om je vast een voorproefje te geven: woensdag 14 april geef ik een gratis online workshop over Ontspannen Leraarschap. Meer weten? Hier meer info.
Meld je even aan voor de besloten fb groep, en geef je op via deze link.
Het wordt echt super. Heb er nu al zin in! 😊
Zegt het voort als je nog meer mensen weet die dit interessant zouden kunnen vinden.
En ik zie je heel graag woensdag 14 april bij de workshop.
Groet,
Rixta
