We zijn aan het opruimen bij mijn moeder, mijn twee zussen, mijn broer en ik.
Het is echt verschrikkelijk. En dat is nog een understatement.
Ik kan gewoon niet begrijpen dat ze er in haar hele leven zo’n teringzooi van heeft gemaakt.
Maar goed. Het is mijn moeder en ik ben dol op haar en ze is de liefste moeder van de hele wereld, dus dan doe je dat gewoon.
We zijn dus aan het helpen. Wat basically betekent dat we meuk in mijn paardentrailer gooien en ermee naar de stort dan wel de kringloop brengen.
Het is een boeiend proces. Waarin er af en toe flink geknetterd wordt. Want dat kunnen wij best goed met elkaar. Ff lekker knetteren. Niet omdat we verwachten dat het er ineens anders van wordt, maar gewoon omdat het zo f*cking frustrerend is.
Je bent dus lekker aan het opruimen. Niet dat ik verder niets anders te doen heb trouwens. Maar goed, als het dan toch moet, dan maken we er maar het beste van. En van opruimen, daar word ik op zich best blij van. Het geeft echt ruimte in je hoofd. Hè lekker, weer een stukje garage leeg, of weer een karretje weggebracht. Lekker Marie Kondo-en. Het sparks echt joy voor mij. TSSSINGGG! (schattig geluidje als iets ‘joy sparkt’.)
Voor wie niet weet wie Marie Kondo is, dat is een klein schattig Japans vrouwtje dat met liefdevolle hand mensen helpt om hun huis op te ruimen. En dat doet ze echt fantastisch. Hele serie van op Netflix. Zó herkenbaar allemaal…
Maar ja, dan kom je een weekje later weer. Staat dat ene lege stukje schuur dus wéér vol met nieuwe meuk. En daar ontplof ik dan van. Terwijl ik het ergens ook wel verwacht had. Omdat het altijd zo is. Dus eigenlijk verwacht ik dat het anders is als dat het is en daar ben ik me dan weer bewust van. En dan toch boos worden. En dat dan mezelf weer kwalijk nemen. Dodelijk vermoeiend. Je zou zeggen, doe dat dan niet, je weet toch, maar dat zijn van die dingen die je wel weet, maar toch niet doet. Heel apart eigenlijk.
In je klas gaat dit ook vaak zo. Je weet dat de dingen gaan zoals ze gaan, je wéét wat je van de kinderen (en specifiek van sommige) kan verwachten en toch verwacht je dat het anders is. Of gaat zijn. En als dat gebeurt waarvan je niet wil dat het gebeurt (ze luisteren niet, ze maken tóch ruzie, ze pesten elkaar tóch weer, terwijl je het daar gisteren net uitgebreid over hebt gehad met ze…) Dan gebeurt het wel eens dat je ontploft. Of implodeert (voor de introverten onder ons). In beide gevallen geen fijn gevoel. Frustrerend. Omdat je niet begrijpt waarom ze het toch doen (elkaar pesten en ruzie maken). Of juist niet doen (luisteren). Superirritant.
Kost je bakken met energie. Dat ken ik.
Maar nu komt het. Wat nou als je het beter zou begrijpen? Wat nou als je zou weten waarom een kind wat het doet? Wat nou als je iets zou kunnen veranderen aan het gedrag in je groep? Dat je weer grip zou hebben op wat er allemaal gebeurt? Dat je weer met plezier voor de klas staat? Dat je klas weer een groep is en de kinderen weer op een leuke manier met elkaar omgaan? En dat er weer fijn op niveau gewerkt kan worden?
Dan wordt het fascinerend in plaats van frustrerend. En dan verandert het. Niet alleen voor even, maar voor de hele periode dat deze klas nog op de basisschool zit. En voor jou dus ook ?
Binnenkort vertel ik je hier meer over. Want ik ben iets supergaafs aan het maken. Voor leerkrachten die te maken hebben met lastig gedrag in hun klas of die een moeilijke groep hebben. En al vanalles geprobeerd hebben en niets lijkt te werken. En die misschien wel het plezier in hun werk aan het verliezen zijn. Of zelfs dreigen uit te vallen. Dat raakt mij als onderwijsmens diep. Want hoe moet dat dan met die kinderen en die klas? Wie gaat die groep helpen? Wie gaat ze wat bijbrengen? Hoe verlaten ze de basisschool? Hoe staan ze straks in onze samenleving? Met welke overtuigingen? Met welke vaardigheden?
Hier hebben we dus wat belangrijks te doen. Er weer een lollige boel van maken, zodat er weer lesgegeven kan worden. Op niveau. Dat is wat ik doe.
Dus ik ben een nieuwe website aan het maken. Superspannend… Waar ik heel veel ga vertellen over lastig gedrag, moeilijke groepen, leerkrachten die het echt niet meer leuk vinden met hun klas én over wat je hier allemaal aan kunt doen. Ja, je leest het goed. Hier kan wat aan gedaan worden. Echt.
Want als ik iets geleerd heb van alle ruim 20 jaar onderwijservaring is dat je nooit, maar dan ook nooit je groep moet opgeven. Want als je je groep opgeeft, geef je ook jezelf op als leerkracht.
En dat is op geen enkele manier ok. Wat er ook is, wat er ook speelt, wat kinderen ook doen, geef niet op. Nooit. Ieder kind verdient je vertrouwen en je geloof in hen. Want als jij dat niet doet als leerkracht, wie doet het dan?
Ik weet dat mijn moeder het echt niet expres doet. Ik weet dat ze echt haar best doet. En ik mis nog stukjes informatie over het waarom. Er is nog veel wat ik niet begrijp van mijn moeder.
Ze is net 75 geworden. En ik hoop dat we nog heel lang de tijd gaan hebben om dat samen uit te vogelen. Want ik ben ervan overtuigd dat wanneer ik haar beter begrijp, dat ik dan ook minder vaak boos en gefrustreerd zal zijn.
Ik werk er in ieder geval aan en ik zal af toe iets schrijven over onze Marie Kondo activiteiten in het huis van mijn moeder.
Ik wens alle basisschoolleerkrachten (komende week is het zuiden des lands aan de beurt) een fijne, welverdiende vakantie en voor de leerkrachten die alweer begonnen zijn, veel plezier in de klas!
Groeten,
Rixta
PS. Wil je op de hoogte blijven van mijn ideeën, plannen en acties?
Ben je benieuwd naar mijn nieuwe website waar je straks vanalles kunt vinden over lastig gedrag in de klas? Over moeilijke groepen? Over wat wél werkt?
Of ken je iemand die dit misschien wel interessant zou kunnen vinden?
Dan zou ik het supertof vinden als je dit bericht zou liken en doorsturen of delen.
Dan help jij mij om komende periode om héél veel kinderen en leerkrachten weer te helpen als het even niet zo lekker loopt op school. Omdat ieder kind het verdient om een fijne tijd op de basisschool te hebben. En leerkrachten ook.
En als je nu een vraag hebt, kun je me natuurlijk een bericht sturen.
Geen probleem.
PS.PS. Ik ben ook superbenieuwd naar jouw reactie over wat jouw frustraties / fascinaties zijn in je klas. Laat je hieronder een bericht achter?
