Afgelopen weekend gingen met we met ons gezin naar een paar eilandjes toe in Ouddorp. We hadden even zitten kijken wat we nog konden doen voor Tijn z’n 10e verjaardag. Omdat niet alles nog open is, hadden we na enig zoeken, deze buitenactiviteit gevonden.
Rugzakken mee (met droge kleding), genoeg eten en drinken (je-weet-maar-nooit), een EHBO kit en zonnebrand.
Het was stralend weer en we vertrokken joelend richting Ouddorp.
Na de incheck werden we losgelaten om de eilandjes zelf te gaan verkennen. De bedoeling was om een tocht van eiland naar eiland te doen, waarbij je op verschillende manieren over het water heen moest zien te komen. Over een touwbrug, of een klimunit of via een touw over het water zwieren. Dat hadden ze echt superleuk gedaan.
Grappig hoe verschillend onze kinderen zijn.
Maren rent van het een naar het ander, is superextravert, roept voortdurend wat ze denkt en doet (veel WOOHOOO!). Tijn is veel bedachtzamer. Kijkt eerst een beetje de kat uit de boom, moet altijd even wennen en dingen op zijn manier en in zijn eigen tempo ontdekken en onderzoeken. Hij geniet net zo hard, maar het ziet er totaal anders uit dan bij Maren.
In de klas is dat ook zo. Dan heb je een hele klas vol met allemaal verschillende kinderen. Met verschillende dynamieken, leerstijlen, behoeftes, kwaliteiten en talenten. En wat voor de één werkt, werkt bij de ander echt voor geen meter. Ze leren dezelfde dingen, maar allemaal op een andere manier. Maar dat staat vaak niet in de boekjes. Dat moet je zelf een beetje zien uit te vogelen als leerkracht. En dat kost soms verschrikkelijk veel energie.
Want je doet zó je best om iedereen vooruit te helpen. En uit elk kind te halen wat erin zit.
Wat het leren leren betreft is dat al een hele uitdaging. Hierover later meer…
Maar met name op het gebied van gedrag loopt het vaak in de soep in de klas. Dan wil je vooruit met je programma, maar ben je eindeloos tijd kwijt met het aansturen van ongewenst gedrag, orde houden, zorgen dat het stil is voordat je met je les kunt beginnen, waarschuwen, en brandjes blussen als er veel gedoe of ruzie is tussen de kinderen (vooral in de pauze en op de momenten dat je het nét niet ziet).
En hoe fijn zou het zijn als je dan even om raad kon vragen. Meteen. Dezelfde week. Niet wachten totdat er een traject gestart kan worden. Of er eerst eindeloze formulieren ingevuld moeten worden om je hulpvraag te formuleren. En dan kijken wanneer er iemand kan komen om je te helpen. Ik heb jarenlang pittige groepen gedraaid en ik werd echt niet goed van deze ineffectieve manier van werken. Het frustreerde me mateloos. Ik had nú even iemand nodig die me verder kon helpen, nú iemand tegen wie ik even mijn verhaal kon doen, nú een oplossing voor mijn probleem. En niet pas over drie maanden.
Dus ik heb iets bedacht voor alle schoolleiders en leerkrachten in Nederland en België.
Waar iedereen gebruik van kan maken. En je meteen met je vraag of probleem terecht kunt. Zodat je snel en effectief kunt werken aan niet alleen het oplossen van je probleem, maar ook leert hoe je hier een volgende keer mee om kunt gaan. En ik heb nog veel meer voor jullie in petto.
Wordt vervolgd…
Nu nog even terug naar de eilanden.
Na een hele dag lekker rondrauzen en in en rond het water spelen, leek het ons handig om de kinderen zich af te laten drogen en droge kleren aan te laten trekken.
We moesten alleen nog over een kleine brug. Ik dacht dat dat wel goed zou komen met de overtocht.
Tijn ging eerst en haalde het volgende onderdeel van de drijvende brug aan een touw naar ons toe. Toen ging Maren. Toen ik. Toen zei ik tegen Rik dat hij er ook nog wel bij kon. Rik zei nog dat het hem niet zo’n goed idee leek, dat hij wel een apart onderdeel zou pakken. Maar, eigenwijs als ik ben zei ik dat het wel ging.
Nou, niet dus! We wiebelden, naar links, naar rechts, bleven staan, o nee, toch niet…
En zo lagen we met z’n vieren in het water…
Ik moest zo hard lachen. Om mezelf en mijn eigenwijsheid, omdat de kinderen hun laatste droge goed al aan hadden gedaan, en nu alles nat was. Zo komisch.
En de mensen aan de kant hadden ook een mooi schouwspel gezien en moesten ook allemaal lachen.
Ik hoop dat jij ook de humor in kan zien van de dingen die mis gaan in je klas. Met gedrag. En als dat niet zo is, dan hebben we wat te doen. Want als je het plezier begint te verliezen in je werk, dan wordt alles steeds minder leuk. En loopt de spanning op. En ervaar je werkdruk en stress. En dat is superslecht voor je gezondheid, maar ook voor de kinderen aan wie je lesgeeft.
Daarom zou ik je willen vragen om komende week eens bij te houden hoe vaak je lacht in de klas. Vraag aan een leerling of hij of zij jouw ‘lachmeter’ wil zijn. Kinderen kunnen dit veel beter in kaart brengen dan wijzelf.
Ik ben benieuwd.
En mocht je nieuwsgierig zijn naar wat ik voor jou en je school kan betekenen?
– Dezelfde week een antwoord op een vraag waar je mee zit?
– Geen hulpvraag formuleren en invullen?
– Regelmatig gecoacht worden op het gebied van Sociaal Emotioneel Leren?
– In een veilige setting sparren over dingen die je lastig vindt, zodat je weer verder kan?
– Verminderen van je ervaren werkdruk?
– Zorgen dat je weer vol passie en met plezier voor de klas kunt staan?
– en nog veel meer…
Neem dan contact met me op via deze link.
En wil je meteen aan de slag?
Download dan hier 5 gratis tips waarmee je je klas (en jezelf) kunt helpen in deze lastige tijd.
Ken je iemand die dit bericht ook wel zou kunnen waarderen? Deel het met je collega’s, familie of vrienden. En help mij zo met mijn missie om heel onderwijs-Nederland en -België te helpen aan meer rust in de groep, met aandacht aan het werk en ontspannen leerkrachten die met plezier voor de klas staan!
Bedankt!
Groet,
Rixta
