Als ik op een school kom om leerkrachten te helpen met lastig gedrag in hun groep, vallen mij vaak als eerste een tweetal zaken op:
1. Het fenomeen grenzen: ze zijn er wel en er wordt ook wel soort van op gehandhaafd, maar écht doorpakken… mwah… Met als gevolg herhaaldelijk ongewenst gedrag in je groep, ouders die verhaal komen halen en een directeur die gelukkig wel achter zijn of haar leerkrachten staat, maar vaak niet doorpakt op consequenties, om diverse redenen. Begrijpelijk, maar helpt niet echt…
2. Het allemaal zelf willen doen en de problemen zelf willen oplossen in je groep als leerkracht: vaak is het al erg ver gekomen voordat een leerkracht om hulp vraagt en aan zichzelf toegeeft dat hij/zij het eigenlijk niet meer zo goed weet. ‘Ik heb al jaren ervaring, dit moet mij toch lukken!’ is de tendens. Bewonderenswaardig, maar niet altijd even helpend…
Ik heb te vaak gezien in die 20 jaar onderwijs dat er iemand komt die een traject komt doen, een training, coaching van de leerkracht, whatever… en zodra de tijd om is, sta je daar dan, met je groep. Succes!
Ik ga hier even heel eerlijk zijn.
Ik doe geen dingen half.
Als ik kom om een groep en een leerkracht te helpen, dan kom ik om te helpen. Niet om mijn uren te draaien. Ik ga net zolang door totdat iets werkt, totdat de problemen grotendeels zijn opgelost en totdat de leerkracht het in ieder geval weer zelf kan. Ik ga aan de slag met de klas, met de leerkracht, met individuele leerlingen, met de ouders en met de directie. Omdat problemen zich vaak op meerdere lagen in de school voordoen. Dan kan ik wel ergens een pleistertje op plakken in de vorm van een paar uurtjes begeleiding, maar als er een slagaderlijke bloeding is, helpt dat niet echt, zeg maar.
Dus, mocht je op dit moment een groep hebben waarvan je denkt ‘ik weet even niet meer hoe ik verder moet, ik weet niet of ik dit allemaal nog wel zo leuk vind’ (misschien lach je niet meer zo vaak voor de klas…). Of misschien gaat je werk wel ten koste van je gezondheid op dit moment, aarzel dan niet en neem contact met mij op.
Jij bent echt belangrijk, je doet ertoe. Als mens en als leerkracht. We hebben echt belangrijk werk te doen in het onderwijs. Kinderen begeleiden in het groter groeien, vaardigheden leren, ze leren hoe de wereld werkt. Daar hebben de kinderen jou voor nodig.
Ga niet zitten wachten totdat het te laat is en je met een burn-out thuis zit.
Zie dit als een knipperend waarschuwingslampje op het dashboard van je auto.
Zou je ook niet negeren, toch?
Of zelf een beetje gaan zitten sleutelen, terwijl je stiekem weet dat je het eigenlijk (nog) niet zo goed weet.
Ieder zijn vak. En dat je het even niet weet, wil helemaal niet zeggen dat jij geen goede leerkracht bent. Integendeel. Je bent bereid om te kijken naar wat er aan de hand is en om het op te lossen. En als je het zelf niet weet, dan zoek je hulp. Zo blijf je jezelf ontwikkelen, plus dat je hiermee ook je klas een belangrijk signaal mee geeft. ‘Jullie zijn belangrijk voor me. Jullie doen ertoe. En als ik het niet weet, dan zoek ik iemand die het wel weet en gaan we dit samen oplossen. Ik geef niet op.’
Want als jij niet (meer) gelooft in jezelf en/of in je groep, wie doet het dan?
Groeten,
Rixta
PS. Wil je op de hoogte blijven van mijn ideeën, plannen en acties?
Ben je benieuwd naar mijn nieuwe website waar je straks vanalles kunt vinden over lastig gedrag in de klas? Over moeilijke groepen? Over omgaan met kritische ouders? Over wat wél werkt?
Of ken je iemand die dit misschien wel interessant zou kunnen vinden?
Dan zou ik het supertof vinden als je dit bericht zou liken en doorsturen of delen.
Laat je hieronder nog even een reactie achter? Dankjewel! ?
