Van de week wandelde ik met mijn zoon over de dijk bij ons achter. Hij is bijna 10.
Grappige leeftijd. Vond ik ook altijd een leuke leeftijd om aan les te geven, groep 6-7.
Nu zijn alle kinderen van nature nieuwsgierig naar de wereld om hen heen en op deze leeftijd komt hier nog het ontwikkelen van de eigen mening bij.
We hadden het over zijn verjaardag en wat hij graag wilde doen. Omdat het een kroonjaar is, mag hij zelf iets uitkiezen wat hij met ons wil doen én iets bijzonders voor zijn kinderfeestje (als dat tegen die tijd weer kan en mag qua coronagebeuren).
Afijn, hij wilde graag iets doen wat wij leuk vonden en iets wat zijn vriendjes leuk zouden vinden. ‘Maar wat wil jij doen, het is jouw feestje’.
Het was even stil. Daar moest hij even over nadenken.
‘Ik weet het eigenlijk niet’.
Daar zat ik eens over na te denken. Over je eigen mening.
Wordt je mening niet gevormd door alle invloeden van buitenaf? Je ouders, het gezin waarin je opgroeit, school, je vrienden, je familie, je werk, social media, het nieuws, de televisie.
Ik ben iemand die zelf graag nadenkt. De dingen zelf uitvogelt. En hulp vraagt als ik de dingen niet zelf kan of wil doen. (Boekhouding bijvoorbeeld) 😉.
Maar in hoeverre is dit echt mijn eigen mening? En in hoeverre laat ik mij beïnvloeden door de buitenwereld?
Wat mij zeker helpt is geen tv. Hebben we niet. Is eigenlijk per ongeluk ontstaan toen we hem weghaalden tijdens een verbouwing en hij staat nog steeds ongebruikt boven opgeslagen.
Eerlijk gezegd heb ik m na al die jaren nog geen minuut gemist. Geen blèrende reclames die je het gevoel geven dat je iets mist, dat je niet goed genoeg bent, niet mooi genoeg, niet slim genoeg en/of volkomen onzin de wereld in slingert. Zit ik niet op te wachten en ik wil mijn gedachten hier niet door laten beïnvloeden.
Het is bij ons thuis dus best rustig. We houden allemaal erg van lezen dus daar beginnen de kinderen mee zodra ze wakker worden. Ipads hebben we ook niet.
Wel laptops, daar werken we op. En we kijken bewust af en toe een docu of een filmpje, of serie. Zonder reclame. Heerlijk.
Dus ik zat te denken in het kader van dit hele meninggebeuren, wat kunnen we doen om kinderen meer zichzelf te laten ontwikkelen. Natuurlijk moeten ze dingen leren die handig en niet handig zijn. En rekenen, taal, lezen en spelling en zaakvakken etc.
Maar hoe zit het met hun sociaal-emotionele ontwikkeling? In hoeverre zoek je als leerkracht de diepgang in je SEL-lessen? Laat je kinderen echt vrij om zelf na te denken en hun mening te vormen?
Ik zie in de begeleiding die ik op scholen doe dat het hier vaak misgaat.
Kinderen weten niet goed wie ze zijn, wat ze willen, wat ze niet willen, waar grenzen liggen en hoe ze op een positieve manier hierover communiceren.
Ze gaan pesten, worden gepest en/of passen zich op jonge leeftijd aan aan de nukken van de groep.
Hoe cool zou het zijn als we kinderen al op jonge leeftijd zouden kunnen leren om volledig op (sociaal-emotioneel) eigen benen te staan.
Dat ze helemaal ok zijn met zichzelf, en met de rest van de wereld.
Dat ze niet zo op elkaar reageren. Dat ze met zichzelf en hun eigen werk bezig zijn.
Dat ze aardig doen tegen elkaar en elkaar gaan helpen in plaats van klieren.
Dat ze vanuit een gezond gevoel van eigenwaarde en zelfvertrouwen de wereld inkijken en zeggen: Dit ben ik en dit is wat ik te zeggen heb. Dit is mijn mening. Daar en daarom vind ik dat. En dit is wat ik hier zelf aan ga doen.
Dat betekent dat je dus niet hoeft te gaan roken (uit onzekerheid, peerpressure of angst), of drugs gebruiken, of dingen in je omgeving gaat slopen, of agressief gedrag vertonen, ik noem maar wat.
Omdat dit niet past binnen je eigen waarden en je eigen mening.
Je kunt je tijd en energie beter gebruiken voor het ontwikkelen van een vaardigheid en/of iets wat je leuk vindt en wat ergens toe bijdraagt. (sporten, muziek, hutten bouwen…)
Want met je sociaal-emotionele ontwikkeling hoort ook je eigen regie pakken. Je eigen verantwoordelijkheid nemen. Over je gedrag, over je succes, over je wensen en verlangens. En over je leermomenten.
Poehee, hoe zou de wereld er dan uitzien over 10-15 jaar?
Mijn missie is om hier een steentje aan bij te dragen in het onderwijs.
Scholen te begeleiden in emotionele veerkracht. Zodat iedereen weer kan doen waar hij goed in is, dat de dingen in de goede volgorde gedaan worden en dat we elkaar helpen succesvol te zijn. In de breedste zin van het woord.
Meer weten over wat ik voor jullie zou kunnen betekenen op het gebied van emotionele veerkracht en sociaal-emotionele veiligheid op school?
Neem dat gerust even contact op, dan kijken we samen even verder!
En we zijn er nog niet uit wat we gaan doen met de verjaardag van Tijn, dus wordt vervolgd…
Geniet van je extra lange weekend!
Groet,
Rixta
