We zijn lekker bezig met opruimen bij mijn moeder. Trailer 7 en 8 van het weekend weggebracht. Trailer 9 staat alweer volgeladen klaar voor de volgende lossing. Het is allemaal nogal wat.
Na zo’n 9 trailers heb ik een aantal dingen ontdekt. Over mezelf en over mijn moeder. Bij de 1e trailer ging het ongeveer zo:
De trailer zat bijna vol. We zouden de klep net dichtdoen. Op dat moment komt mijn moeder aangelopen en zegt terwijl ze iets ziet staan: ‘Oh, nee, niet dat ene bijzondere vaasje! Dat gaan jullie toch niet wegdoen!’
Reactie van mij: Zucht. ‘Ok, mam, pak dat vaasje maar.’ Rommel de rommel in de trailer. ‘Nog even kijken wat er nog meer ligt.’ Weer 10 min. extra.
Reactie van mijn moeder: ‘Oh, gelukkig, dat vaasje is me zó dierbaar! En kijk eens wat ik nog meer heb gevonden? Dat ene klompje wat ik al héél lang kwijt was!’ Blij gezicht.
Ik: Mopper de mopper. Goed, we gaan nu echt. Klep dicht en we rijden weg.
Trailer 2, 3 en 4
Zelfde scène, andere items. Dat ene bijzondere bordje, krukje, doosje, lapje, vul maar in…
(Even voor duidelijkheid: alles wat de trailer ingaat heeft zo’n 10-15 jaar opgeslagen gestaan in dozen en kisten en hier heeft mijn moeder dus al die tijd niet naar omgekeken, noch gemist, noch iets mee gedaan). Voordat jullie misschien denken dat we al dierbare erfstukken wegmieteren… ?
Na zo’n 5 trailers was ik hier eigenlijk wel een beetje klaar mee.
Ik zie het patroon bij mijn moeder en het patroon dat ik door mijn eigen reactie zelf in stand houd.
Wat nou als we het eens anders doen? We hebben de volgende strategieën toegepast:
1. Inpakken en wegwezen als mijn moeder er niet is. Werkt prima.
2. Bij de eerstvolgende trailer en reactie op een lievelingsitem krijgt mijn moeder minder ruimte. Waarom? Omdat het mij al heel veel tijd en energie kost om dit te doen. En we doen dit om haar te helpen. Omdat we er zelf voor kiezen. Ik kies er bewust voor om een stukje van mijn tijd te besteden aan het haar helpen opruimen. Maar dat betekent dus ook dat ik de regie neem over dit stukje tijd. En elke keer als ze nog meer tijd vraagt door haar reactie, dan merk ik dat ik super geïrriteerd raak. Dit is mijn tijd. En tijd is iets dat nooit meer terugkomt. Dus wil ik heel bewust hier mijn eigen keuzes in maken.
Resultaat: Moeder is teleurgesteld, maar begrijpt het wel. We kunnen snel weer door.
3. Ik heb het open en eerlijk tegen mijn moeder gezegd. Dit is wat er gebeurt en dit is wat we doen. Ik ga er geen ruzie meer over maken. Dat vind ik niet leuk. En dit is hoe we het vanaf nu gaan doen.
Reactie moeder: ‘Ik begrijp het. Ik vind het moeilijk om afscheid te nemen van mijn spullen. Maar ik weet dat het moet. Anders kom ik er nooit doorheen.’ Voilà.
Reactie: We geven elkaar een dikke knuffel en soms lachen en soms huilen we even. En dat is ook helemaal ok.
Hoe is het bij jou in de klas? Herken jij patronen? Van jezelf en van je leerlingen?
Zijn er dingen die je opvallen als je er eens op gaat letten?
Hoe geïrriteerd raak jij als mensen (groot of klein) aan je tijd komen? Wat doe je dan?
Mijn bedrijf heet IKSTA onderwijsadvies en ik werk met leerkrachten die voor uitdagende groepen staan. Op dit moment is mijn nieuwe website in de maak, maar ik kan jou en je groep ondertussen alvast wel verder helpen. Binnenkort lanceer ik een nieuwe training die gaat over gedrag in je groep. En over grenzen en patronen. Ik houd je op de hoogte.
Kun je wel wat inspiratie gebruiken? Of heb je een vraag?
Neem gerust contact op, dan kun je je verhaal even doen en krijg je wat tips waar je al meteen mee aan de slag kunt.
Groeten,
Rixta
PS. Wil je op de hoogte blijven van mijn ideeën, plannen en acties?
Ben je benieuwd naar mijn nieuwe website waar je straks vanalles kunt vinden over lastig gedrag in de klas? Over moeilijke groepen? Over omgaan met patronen? Over wat wél werkt?
Of ken je iemand die dit misschien wel interessant zou kunnen vinden?
Dan zou ik het supertof vinden als je dit bericht zou liken en doorsturen of delen.
Laat je hieronder nog even een reactie achter? Dankjewel! ?
