Hoi, hier ben ik, Bas. Mijn zus ligt in het zwembad, dus ik dacht, ik schrijf maar even wat vandaag.
Ik heb al heel lang een knuffel. Het is een konijn. Hij heet Beer. Ik weet het, beetje vreemde naam voor een konijn, maar hij heet nou eenmaal zo. Mijn zus vindt dat ik te oud ben voor een knuffel. Dat kan me niet schelen. Het is mijn knuffel. En hij is er altijd. Ik kan alles aan hem vertellen. Als ik verdrietig ben, zoals toen opa doodging. Toen heb ik hem helemaal natgehuild.
Ik vroeg me ook af hoeveel tranen een mens eigenlijk heeft. En waar ze blijven. Raar eigenlijk. Zo’n traanbuisexplosie. Huilen. Iedereen doet het, maar mensen vinden het vaak raar en ongemakkelijk als je huilt. Is niet zo maatschappelijk geaccepteerd als lachen. Dat doen mensen wel makkelijk in het openbaar. En dan zou er ook nog een verschil zijn in het verdriet van mannen/jongens, of vrouwen/meisjes.
Alsof meisjes wél mogen huilen en jongens niet. Omdat dat niet stoer is ofzo. Alsof je verdriet anders is dan dat van meisjes. Slaat toch nergens op. Serieus. Als je verdriet hebt dan moet je huilen. Ik vraag me af hoe de wereld eruit zou zien als we daar met zijn allen een beetje meer ok mee zouden zijn. Met huilen en verdriet. Ik denk dat je je dan veel makkelijker zou voelen. Vrijer. Omdat huilen dan net zo normaal zou zijn als lachen.
Ik hoop dat we ook dat soort dingen zouden leren op school. Dat lijkt me eigenlijk best wel cool.
Wie weet…
Wil jij als leerkracht een goede start maken aan het begin van dit schooljaar en een (sociaal) emotionele veilige sfeer creëren in de groep?
Kijk dan op: www.ikstaonderwijsadvies.nl/academievoorontspannenonderwijs.
En misschien zijn er meer kinderen die rouwen om iemand die ze hebben verloren. Of zich zorgen maken, of zich onzeker voelen in deze spannende tijden.
Download dan hier mijn gratis tips: Helden!
Kun je vast je gedachten over laten gaan deze zomer.
Groet,
Bas
