O, wat een prachtige verhalen, de boeken die gaan over de zeven zussen, van Lucinda Riley.
Heb deel 4 nu bijna uit. Speelt zich af in Australië. Waar ik ook geweest ben. Eén keer in 1998-1999, toen ik er een jaar lang rondtrok. En een keer met mijn toenmalige vriend, om mensen op te zoeken en de dingen te doen waar ik de eerste keer geen geld meer voor had.
Prachtig land. Ik herken me zo in de beschrijvingen van het land, de mensen, de verschillende culturen. In de tijd dat ik er rondtrok, heb ik veel geleerd. Over mezelf, over anderen, over dat wat ik belangrijk vind. Het heeft mijn blik op de wereld verruimd en me een beter mens gemaakt.
In Australië, op de plekken waar ik geweest ben, voornamelijk op grote boerderijen met duizenden runderen, werd er hard gewerkt. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. Ik hou niet van bier, nog steeds niet, maar ik kan je verzekeren dat na een lange, hete en stoffige dag te paard tussen het vee, dat er bij mij wel een koud biertje (of 2) naar binnen gingen.
In het begin was ik nog niet zo’n geweldige ruiter. Ik deed maar wat. En op een dag, toen we met een groep toeristen een buitenrit aan het maken waren, viel er iemand van haar paard. Haar man bleef bij haar en ik racete te paard achter het op hol geslagen paard aan. (Wat je dus nooit moet doen, want een paard zonder ruiter is altijd sneller dan mét, maar goed, wist ik veel).
En het ging hard. In het begin ging het nog wel, maar toen we de berg afgaloppeerden (wat je dus ook nooit moet doen), verloor ik mijn balans. Ik weet nog dat ik de harde, rotsige ondergrond onder me langs zag schieten. Ik verloor mijn evenwicht en viel hard op de grond. Op het enige stukje gras dat daar ‘toevallig’ was. Ik weet nog dat ik even heel stil bleef liggen. De lucht boven me strakblauw. Ik voelde niets. Ik dacht, nou dit is het dan. Dit is hoe het is om dood te zijn. Best ok eigenlijk. Ik liet mijn leven langs mij heenglijden en voelde me intens dankbaar en gelukkig.
O, en toen kwam de pijn! In mijn benen, mijn rug, mijn nek. Hevige pijnscheuten volgende elkaar in een razend tempo op. Blijkbaar was ik toch niet dood. Ik kwam langzaam overeind en realiseerde me dat mijn lichaam nog functioneerde. Soort van. Ik strompelde naar ons kamp en vond daar mijn paard, rustig grazend naast de andere paarden.
Mijn bazin was woedend. Omdat ik haar paarden in gevaar had gebracht! Ik schaamde mij diep. Maar wat ze ook zei was: ‘Ik denk dat je al genoeg gestraft bent. Pak je rust’.
Ik had al diepe bewondering voor haar, Weebear werd ze genoemd, een bijnaam die ze ooit had gekregen van haar oudere broer. Ze was streng doch rechtvaardig. Ze was niet bang om de confrontatie aan te gaan en ze was tevens mild en vol compassie.
De dagen erna krabbelde ik vrij snel weer op. Mijn ego had een grotere deuk opgelopen dan mijn lijf. Ik voelde me zo ellendig over wat ik had gedaan. Terwijl ik ook nog niet alles wist over paarden en wat ik wel en niet moest doen. Maar o, wat fakkelde ik mezelf af.
Toen Weebear dat merkte zei ze simpelweg: ‘You didn’t know Rick. (Zo noemden ze me daar). ‘Now you do. Don’t be so hard on yourself.’
Dat hielp.
Als je nog iets niet weet, kun je ook niet fout doen.
En als je het wel weet, dan doe je het dus goed.
Dus in hoeverre kun je dan fouten maken?
Deze les nam ik mee toen ik na een jaar Australië weer voor de klas ging staan.
Ik bekeek de wereld sowieso met een heel andere blik door al mijn ervaringen, maar ook het fenomeen fouten.
Fouten zag ik nu meer als leermomenten.
En de wereld veranderde voor alle kinderen die ik toen en daarna nog heb lesgegeven.
Er waren namelijk geen fouten meer.
Alleen permissie om te mogen leren.
Hoe zie jij dat?
Hoe ga jij om met ‘fouten?’ Van jezelf, van anderen, collega’s, kinderen?
Kun je echt permissie geven om te mogen leren?
Of zit er toch iets onder van presteren, van iets moeten kunnen of weten?
Ik ben benieuwd.
Mocht je nieuwsgierig zijn naar wat ik voor jou en je school kan betekenen?
– Rust en aandacht in je groep?
– Een Gouden Start aan het begin van het schooljaar?
– Grenzen aan gedrag?
– Goed contact met ouders?
– Snelle en adequate hulp bij waar je op dat moment mee zit?
– Iemand die met je meedenkt?
– en nog veel meer…
Neem dan contact met me op via deze link.
En wil je meteen aan de slag?
Download dan hier 5 gratis tips waarmee je je klas (en jezelf) kunt helpen in deze lastige tijd.
Ken je iemand die dit bericht ook wel zou kunnen waarderen? Deel het met je collega’s, familie of vrienden. En help mij zo met mijn missie om heel onderwijs-Nederland en -België te helpen aan meer rust in de groep, met aandacht aan het werk en ontspannen leerkrachten die met plezier voor de klas staan!
Bedankt!
Groet,
Rixta
