Toen ik nog in Den Haag woonde had mijn groep mij de kop gek gezeurd of ze een keer mee naar mijn paard (Ramses) mochten. Leek me geen goed plan. 30 krijsende kinderen in de blub, paarden met opengesperde neusgaten aan de andere kant van de wei. Hell no.
Maar het toeval wilde dat ze net naast het stukje land waar onze paarden stonden, bezig waren met archeologische opgravingen. Dat was echt superbijzonder, dus ik erheen met de klas. Op de fiets. Dat was op zich al een avontuur, maar het ging goed. De meeste kinderen hadden mijn advies opgevolgd om laarzen aan te trekken, maar er waren er toch een paar op witte gympen en semi hoge hakken. Jammer dan. City kids.
Afijn, nadat we een opgegraven hond hadden bewonderd en wat andere archeologische vondsten, mochten de kinderen zelf ook dingen gaan opgraven. Superleuk dat een paar ook echt iets vonden. Scherven, wat onduidelijke voorwerpen. Zo wordt geschiedenis ineens levend. Leuk man.
Nadat we een uitgeblubberd waren, nam ik de kinderen toch nog maar even mee naar het weitje. Ze gingen allemaal op de rand van het hek zitten. Eén meisje, Eilish, gediagnosticeerd met ASS, zat aan het uiteinde van de rij, een beetje apart van de rest. Zo introvert als een deur. Zei bijna nooit iets. Kon moeilijk contact maken met anderen. Moeilijk te peilen ook.
Mijn paard stond (inderdaad met opengesperde neusgaten) aan de andere kant van de wei. Ik had er toen mijn handen vol aan. Hij sleurde me regelmatig door de bak, walste over alles en iedereen heen, rukte zich los of ontsnapte uit zijn omheining. Geen beginnerspony zeg maar.
Lang leve het Parelli-programma (natuurlijk communiceren met paarden). Gaat nu stukken beter. Hij leert nu mijn dochter van 7 paardrijden. (Komt in een ander artikel wel een keer aan bod.) ?
Afijn, daar zaten we dan. Hele klas naar de paarden aan het koekeloeren.
Toen, ineens, out of the blue, leek het alsof Ramses ineens iets zag, of voelde. Hij liet zijn hoofd zakken (wat erg bijzonder is, want meestal staat hij met zijn kop in de lucht, alsof hij denkt dat hij een giraffe is), brieste eens hard en liep toen heel langzaam, nog steeds met zijn hoofd naar beneden naar ons toe. Hij liep in één rechte streep naar Eilish toe en legde zijn hoofd zachtjes zó tegen haar borst.
Het was een magisch moment. De hele klas was stil. Ik moest huilen. Het meisje, dat normaal gesproken niets liet zien van wat zich in haar binnenwereld aan gevoelens afspeelde, moest ook huilen. Ze hebben zo samen wel een paar minuten gestaan. Ramses met zijn hoofd op haar borst. Zij hem zachtjes aaien over zijn neus. De klas in trance. Ik overmand door golven van blijdschap.
Het was één van die momenten dat de buitenwereld even niet bestaat. Alsof we met zijn allen in een soort bubbel zaten. Daarbuiten bestond geen tijd, geen ruimte. Het was alleen wij, in dat ene moment. Alle details kan ik nu nog, ruim 20 jaar na dato nog zó zien, voelen, horen, ruiken. Alsof alle zintuigen in dat moment op ultrascherp stonden afgesteld. Dit is wat ze bedoelen met ‘de kracht van het nu’ denk ik.
Toen we uiteindelijk opstonden om weg te gaan, liep Ramses het hele stuk met Eilish mee, tot aan het hek. Hij keek haar net zolang na totdat we hem niet meer konden zien.
Later heb ik het boek van de Paardenjongen gelezen, van Rupert Isaacson. Over ouders die met hun autistische zoon een paardentocht gaan maken, op zoek naar hulp voor hun zoon. Wat een gaaf verhaal. Over geloof, over liefde, over volharding en over vertrouwen.
Ik wist al dat paarden de spiegels van je ziel zijn, maar dat gaat dus heel ver. Dat ze dit kunnen, vind ik magisch.
Het was net alsof er na dit avontuur ook iets met Eilish was veranderd. Niet mega, maar iets. Alsof Ramses haar had geholpen om contact te maken met zichzelf. Alsof ze meer aanwezig was. In het hier en nu. Anders kan ik het niet omschrijven.
Daar ben ik Ramses nog steeds dankbaar voor.
Sinds deze ervaring bekijk ik kinderen met autisme in de groepen waar ik kom met andere ogen.
Zij weten dingen die ik niet weet. Zien dingen die ik niet zie. Maar de paarden wel. Die volgen hun instinct.
Misschien kun je deze week, in de week van autisme, ook eens anders kijken naar autisme in je klas.
Ik ben benieuwd naar wat je ziet. Voelt. Ervaart.
Groeten,
Rixta
PS. Wil je op de hoogte blijven van mijn ideeën, plannen en acties?
Ben je benieuwd naar mijn nieuwe website waar je straks vanalles kunt vinden over lastig gedrag in de klas? Over moeilijke groepen? Over omgaan met bijzonder gedrag, zoals autisme of ADHD? Over wat wél werkt?
Of ken je iemand die dit misschien wel interessant zou kunnen vinden?
Dan zou ik het supertof vinden als je dit bericht zou liken en doorsturen of delen.
Laat je hieronder nog even een reactie achter? Dankjewel! ?
