Zeeuwse klei

Toen ik net vanuit Den Haag in Zeeuws Vlaanderen had ik geen idee.
Geen idee wat me te wachten stond.
Het was hier zó anders dan in de stad.

De taal, de omgeving, de mensen. Alles was anders. Hier golden andere spelregels die ik nog niet kende.

Ik verstond er in het begin ook niets van, van dat Zeeuws Vlaams. Echt niet. Maar omdat mijn paard bij een boer stond die alleen maar dialect sprak, moest ik het snel leren. Dus verstaan lukte na een tijdje best aardig.

En ik fietste elke ochtend zo’n 10 km naar mijn werk. Naar een school in Aardenburg. In de zomer super. In de winter iets minder. Het was nog in de tijd van vóór de elektrische fietsen.

Wat ik ook niet wist, was dat het in najaar oogstseizoen was. Daar krijg je middenin de stad niet veel van mee. Niets eigenlijk.

Dus, daar ging ik, in mijn nette kleren, op mijn gouden laarsjes met hakken, naar school.
Ik fietste vol goede moed de polder in.
En daar lag alleen maar modder. Slik. Blubber. Ik geloof dat er het Nederlands heel veel woorden zijn voor modder. Ik snap dat nu.

Je kunt je voorstellen hoe ik er na mijn slikavontuur door de polder op de fiets uitzag bij aankomst.

De kinderen moesten heel erg lachen.
‘Dat wist je niet hè juf, dat het aardappeltijd was!’

Nee, jongens, echt geen idee. Nu wel.

Dus ik paste mijn fietskleding aan al naargelang de tijd van het jaar.
En ik nam even extra tijd om me om te kleden op school, ook handig.
En even mijn make-up bij te werken na door slagregens te hebben gefietst.
Wat ik op zich geen punt vind, het is maar water, maar als de mascara tot onderaan je kin zit, vind ik dat wat minder.

Dus dat soort dingen leer je allemaal als je op een plek komt waar je het nog niet zo goed kent en weet allemaal.

Dan heb je eigenlijk een soort navigatiesysteem nodig. En iemand die je af en toe de weg wijst. En een open mind, een open blik.

Dat heb ik wel geleerd ja. Want Zeeuws Vlaanderen door de bril te bekijken van een ‘Hollandse’, dat werkt hier niet.

Je eigen referentiekader aanpassen en letterlijk nieuwe wegen bewandelen houdt je scherp.

En het leert je ontzettend veel over wat er allemaal nog meer kan en mogelijk is. Wat zou kunnen. Wat werkt. En wat niet (meer).

Dat vraagt iets van je.
Emotionele veerkracht.

Had ik toen trouwens nog niet zoveel van.
Kostte me een burn-out en wat jaren ontwikkeling om tot dit inzicht te komen.
Achteraf bekeken was dit een cadeau, maar dat duurde logischerwijs even voordat hier zo naar kon kijken.

Door deze ervaring, in combinatie met meer dan 20 jaar onderwijservaring en verdere verdiepingsopleidingen op het gebied van sociaal emotioneel leren, heb ik mij gespecialiseerd op het gebied van rust, aandacht en emotionele veerkracht.
Dit gaat over pesten, ongewenst gedrag, gedoe in je groep, je niet altijd even zeker en krachtig voelen als leerkracht. Over lastige gesprekken met ouders of collega’s. Dat soort dingen.

Ik denk nog wel eens terug aan de tijd dat ik vol blubber op school aankwam. Of thuis. Als ik nu door de polder naar mijn paard fiets (in stalkleren en laarzen). Het deert me allemaal niet zo. Het weer. Regen, wind. Allemaal goed.
En ik kijk naar de Zeeuwse klei als vruchtbare grond.
Waarop ik hier al meer dan 12 jaar mag wonen, leven en werken. En wat ik hier allemaal al geleerd, ervaren en gedaan heb.

Dus, dankjewel Zeeuwse klei. Voor alle wijze lessen.

Geniet van dit herfstweer!

Groet,

Rixta

PS: Wil je meer weten over wat ik voor je kan betekenen op school?

Kijk dan op www.ikstaonderwijsadvies.nl/academievoorontspannenonderwijs

Download hier de gratis brochure.

Heb je 5 gratis oefeningen al gedownload voor meer rust en aandacht in je groep?

Kun je hier doen.