Wat een hersenchirurg en een leerkracht gemeen hebben
Stel je voor.
Je moet een ingewikkelde hersenoperatie ondergaan. Ik weet het. Niet leuk. Maar het moet.
Gelukkig kun je terecht in een goed aangeschreven ziekenhuis met zeer goede specialisten.
Ze weten precies welke procedures ze moeten volgen, deze operatie hebben we ze al vaker uitgevoerd en met heel goede resultaten. Je hebt er vertrouwen in.
Niemand in je omgeving, noch jijzelf denkt:
‘Nou, ik ga die chirurgen eens even vertellen wat ik denk van hun methodieken. En welke scalpel ze moeten gebruiken. En waar ze de incisie moeten maken. Ik ga een mail schrijven naar de geneesheer-directeur om eens even te duidelijk te maken dat ik het hier niet mee eens ben.’
Waarom niet? Omdat wij hier de ballen verstand van hebben. Lijkt me duidelijk.
En nu komen we op een school. Die goed staat aangeschreven. Met goede onderwijskrachten. En die al jaren goed werk leveren.
Een school die bezig is met een groepsproces rond Sociaal Emotioneel Leren. En met hoe ze meer grip op de groep kunnen krijgen. En meer rust en aandacht in de klas.
En toen kwam het commentaar.
Van ouders: ‘Dat met die streepjes op het bord vind ik maar niks, dat vind ik niet positief’.
‘Negatief gedrag wordt wel zo erg benadrukt’.
‘Ik wil niet dat mijn kind naast die en die zit’.
‘Ik wil niet dat jullie mijn kind daar en daar neerzetten.’
‘Als je die maatregel neemt, dan voelt het kind zich buitengesloten’.
‘Je moet kinderen niet buiten de groep plaatsen, dan horen ze er niet meer bij’.
‘Mijn kind pest nooit’.
‘Hij zal het zelf wel uitgelokt hebben’.
En de leerkrachten (en schoolleiders niet te vergeten) buigen vaak als knipmessen. Niet in staat zijn om tegengas te geven en vriendelijk doch beleefd te zeggen: ‘Bedankt voor uw mening, maar wij zijn hier de professionals. Wij weten wat we doen en waarom. En dat willen we u best nog een keer rustig uitleggen, maar we gaan de dingen hier niet anders doen omdat u daar een mening over heeft. Prettige dag!’
Met alle respect voor ouders als ervaringsdeskundigen (ik ben zelf ook ouder), het zijn geen onderwijsprofessionals. Ze hebben geen flauw idee. Ze roepen maar wat. Net als de meeste mensen maar wat roepen over allerhande onderwerpen, zoals het coronavirus bijvoorbeeld. Ik denk dat we nu zo’n beetje op 17 miljoen virologen zitten als je op social media kijkt. Maar ook daar hoef je niets mee te doen. Dat is het leuke van wat iemand vindt.
Wat je vindt mag je houden! 😉
De meeste mensen hebben namelijk net zoveel verstand van het coronavirus als dat we hebben van hersenoperaties en het onderwijs. (Tenzij je een medisch professional of onderwijsprofessional bent).
Snap je wat ik bedoel?
Het is interessant om te kijken waar dit vandaan komt. Wat maakt dat we als onderwijsprofessionals ons laten leiden door peer-pressure, druk van ouders, druk van collega’s, van jezelf, van wie dan ook. Omdat je ergens bang voor bent, of omdat je je niet zelfverzekerd genoeg voelt. Of allebei.
Als ik doorvraag bij leerkrachten, weten ze vaak precies wat ze moeten doen. En de leerkrachten die dat nog niet weten, heb ik ze dat zo aangeleerd. Dat is het probleem niet.
De kennis, de vaardigheden, de boekjeswijsheid.
Het probleem zit ‘m meestal in je eigen oordelen en overtuigingen. Je eigen verhalen. Die vaak niet helpend zijn.
Ouders gaan 9 van de 10x hun kind helemaal niet van school halen. Ook niet als ze het niet helemaal eens zijn met de gang van zaken. En degenen die dit wel doen, wíl je niet eens op je school hebben, want die zorgen alleen maar voor veel onrust en gedoe.
En even voor de duidelijkheid (daar hou ik van), ouders kiezen zelf voor jouw school. Het is niet zo dat iemand ze met het mes op de keel dwingt om ergens een handtekening te zetten. Dus zijn ze vrij om hun heil elders te zoeken als zaken ze dusdanig niet bevallen.
Het gaat erom dat jullie als school helder hebben waarom je doet wat je doet. Vanuit normen en waarden. Afspraken hebben met elkaar. Onderwijsconcepten die hier een positieve bijdrage aan leveren. Beleidsstukken die dit onderschrijven.
En daar hoort ook gedrag bij. Van kinderen en van leerkrachten.
Dit is wie wij zijn, dit is onze school en dit is hoe we de dingen hier doen. Kristalhelder.
En als dat betekent dat er een keer een naam op een bord verschijnt met een streepje erachter, dan is dat zo. Hoort bij het plan.
En dan heb je weer met emoties te maken (ja, komen we weer terug bij mijn expertise! Jeej! 😉)
Want kun je omgaan met je eigen emoties en met die van de ouders op lastige momenten? Of vind je dat eigenlijk maar moeilijk, lastig en ingewikkeld en ga je dat het liefste uit de weg? Of lig je juist vaak overhoop met ouders?
En wat voor rol speel je als schoolleider in dit hele verhaal?
Genoeg stof tot nadenken, dacht ik zo.
Komende woensdag 19 mei 2021 van 14.00-15.30 geef ik een gratis workshop Ontspannen Leraarschap. Gaat over lastige zaken waar je wel eens tegenaan loopt. En hoe je de boel weer op de rit krijgt het laatste maanden voor de zomervakantie. En waar je nu allemaal mee te maken krijgt. Vooral met druk, zoals in bovenstaand voorbeeld. Druk van het programma, druk van ouders, druk van jezelf. En er niks mis met een beetje gezonde wedstrijdspanning, maar je kunt ook bezwijken onder die druk en daar help je niemand mee.
Het wordt een superleuke workshop! Lekker praktisch en interactief!
Kijk nog even hier voor meer info en als je je wil aanmelden
Aanmelden workshop: www.ikstaonderwijsadvies.nl/gratisworkshop
Facebookgroep: https://www.facebook.com/groups/academievoorontspannenonderwijs
En ik hoop echt serieus dat je nooit onder het mes hoeft, maar als dat wel zo is, denk dan nog eens met een glimlach terug aan dit blog. 😉
Lieve mensen, ik wens jullie een fijne en krachtige week!
Groet,
Rixta