Two funerals and a wedding...
Het was een boeiende zomer. Nooit saai hier.
Een paar weken geleden overleed opa Piet, mijn stiefvader. Het was verdrietig, maar ook mooi om van dichtbij mee te maken. Het sterfproces, een uitvaart regelen. De kinderen die hier op hun hele eigen manier mee omgingen. En we hebben er vrede mee. Opa is bijna 88 jaar geworden en heeft een prachtig leven gehad.
Afijn, midweekje vakantie met mijn schoonfamilie gehad. Supergezellig.
Hond Kala mee. Ik had al langer het idee dat ze op haar laatste pootjes liep, maar wilde daar nog liever niet aan denken…
Maar eerlijk gezegd was ze al een paar maanden af en aan niet lekker. En toen ik even met haar naar de dierenarts moest voor een paar kakverharders (pilletjes tegen de diarree), liet ik haar meteen even nakijken, want ik had een plekje gezien op haar tandvlees.
Ik dacht nog, o, dat is vast een ouderdomsplekje, vast niets aan de hand. Zoals mijn overlevingsmechanisme meestal meteen in werking treedt wanneer ik ergens onbewust wel weet dat het niet goed is of dat er iets ergs staat te gebeuren. ‘Het valt vast allemaal wel mee’.
Maar het viel niet mee. Diagnose kanker. Voor 99% zeker.
De dierenarts begon een riedel af te steken over wat nog allemaal zou kunnen.
‘Stop maar’, zei ik. ‘Dat gaan we allemaal niet meer doen. Het is goed zo. Ze heeft een mooi leven gehad.’
De pijn die ik toen voelde herkent iedereen die een slechte boodschap te verwerken krijgt. Over je huisdier of iemand waar je veel van houdt. Nog nooit eerder kon ik verdriet zo fysiek voelen.
En dan een soort verdoofdheid. Ik reed naar huis. Waar alles nog hetzelfde was. En ook weer niet. Ik was alleen, want Rik was aan het wandelen in de bergen met een stel vrienden en de kinderen waren een weekje bij opa en oma aan het logeren.
Daar zat ik dan. Met Kala. En ik voelde ook dat haar einde nu echt nabij was.
Gek genoeg ook een gevoel van vrede. Dat het goed was.
Ik had even een paar dagen nodig om een beslissing te nemen. De moeilijkste beslissing ooit. Tot nu toe. Om haar zachtjes in te laten slapen.
En dat hebben we afgelopen vrijdag gedaan. Op 14 augustus. Ze is 14 jaar geworden. En Rik en ik zijn allebei jarig op de 14e. Alsof het allemaal zo moest zijn.
We waren er allemaal bij. Naast mijn eigen verdriet, hadden de kinderen natuurlijk ook hun eigen proces. Het was hartverscheurend om te zien en te voelen hoe ze op momenten ontroostbaar waren. Kala was er hun hele leven lang. Ze kennen geen wereld zonder haar.
En dan, zomaar opeens: ‘En nu gaan we spelen’. Ook helemaal goed.
Verdriet komt en gaat. In golven. Dan is het er ineens. Dan weer even niet. Er is wel een wereld, maar ik maak daar nu even in mindere mate deel van uit. Voor mijn gevoel.
Dat komt wel weer.
En dankbaar. Voor Kala’s liefdevolle aanwezigheid, voor 14 jaar van mijn leven.
Het einde van een tijdperk. Dag lieve, kleine zwarte schat.
14 jaar lang liep ze naast me als mijn schaduw, de rest van mijn leven zal ze naast me lopen in mijn licht…
En toen hadden we ook nog een bruiloft. Van vrienden in Drenthe. Nog even getwijfeld of we zouden gaan, want we hadden Kala op vrijdag in laten slapen en de bruiloft was op zaterdag. Het was een beetje veel geweest allemaal.
Maar goed, een bruiloft kun je ook niet overdoen en eerlijk gezegd kon ik wel een feestje gebruiken. Een beetje vrolijkheid en gezelligheid na alle verdriet.
Dus we zijn afgelopen weekend op en neer gecrosst naar Drenthe.
En we waren heel blij dat we geweest zijn. Wat een geweldig feest!
Super om alle vrienden uit Drenthe weer even te zien en met elkaar te connecten.
Te genieten van de sfeer en de gezelligheid. Heb de hele avond gedanst. Op hoge hakken. Allebei lang geleden. En de hele avond gelachen en plezier gehad.
Dus ja, het was er allemaal deze zomer…
Ik hoop dat het nu even relatief rustig blijft.
En ik moet elke keer weer denken aan het woord ‘levenskunst’.
Volgens mij is dit het. Dat je dealt met wat er op je pad komt.
Fijne dingen. Minder fijne dingen. Vreugde en verdriet.
En dat je daar in je kern zelf niet heel veel anders van wordt.
Ik weet niet of je kunt zeggen dat je hier beter in wordt, maar ik merk wel dat ik me steeds meer en beter realiseer dat het is wat het is. Met alles wat er gebeurt.
En dat ik zelf mag blijven oefenen met datgene wat ik leerkrachten en kinderen wil leren in mijn nieuwe Academie voor ontspannen onderwijs. Over emoties en lastige dingen waar geen handleiding voor is.
Kijk op: www.ikstaonderwijsadvies.nl/academievoorontspannenonderwijs.
Binnenkort verschijnt mijn nieuwe brochure, met meer info.
Practise what you preach. Hoe waar…
Groet,
Rixta