Over dapper zijn en een bokkende pony

Vorige week zaterdag, de dag nadat we onze hond Kala hadden laten inslapen, had ik even behoefte aan wat frisse lucht en rondzwerven op mijn paard. Maren, onze dochter ging mee. Op Ko, haar verzorgpaard. Hij heet eigenlijk Dakota, maar we noemen hem Ko.

Het is een Gouden Pony. Van buiten en van binnen. Maren kan ermee lezen en schrijven. Die twee zijn echt helemaal ‘in sinc’. Geweldig om te zien. Als ik haar lesgeef in het Natural Horsemanship, is haar timing vaak beter dan die van mij, zo goed voelt ze hem aan. En ze moet nog 9 worden, dus dat belooft wat…

Afijn, pony’s opgezadeld en op pad. Jasmin ging ook mee, op haar paardje Faiz. So far, so good. Tot driekwart van de rit. Het was warm, er waren vliegen en Ko kreeg de kriebels. Hij begon een beetje te bokken. Dat ging nog. Maren rijdt die bokken meestal wel goed uit. ‘O, het voelt dan net alsof we even vliegen’, zegt ze dan. Over een onafhankelijke zit gesproken…

Maar nu had Ko er echt genoeg van. Hij maakt rare bewegingen en toen vloog Maren er dus wel af. Even huilen, maar ze was ok. Gelukkig. Tsja, ook dat hoort erbij als je goed wil worden met paarden. Een deukje in je ego, meer is het meestal niet. Gelukkig.

Ko had het nog niet opgegeven. Hij bokte en steigerde en wilde het zadel eraf hebben. Tsja. Dat was geen optie. Niet omdat het niet praktisch was, maar ook niet omdat we hem niet willen leren dat als je maar vervelend genoeg doet, je uiteindelijk wel een keer je zin krijgt. Dus Maren kroop achterop bij Jasmin op Faiz (ook een Gouden Pony, maar dan wit) en liep rustig verder.

Mijn paard, goeie ouwe Ramses, wist onmiddellijk dat ik hem nu nodig had en met een ontploffende Ko stapte hij rustig voort, onaangedaan door alle commotie naast hem. Ko gaf het niet op. Hij bleef de hele terugweg stuiteren. Hij probeerde het zadel tegen Ramses af te schuren, maar daar kreeg hij geen ruimte voor. Ook niet tegen mijn been. Veel corrigeren. Veel duidelijkheid. Veel grenzen aangeven.

Ik bedacht me, al rijdend en een bokkende pony leidend, dat dit vaak is waar het mis gaat. In communicatie met anderen. In klassen. Op scholen. In gezinnen. Dat grenzen aangeven nog niet altijd zo makkelijk is. Omdat je misschien zelf vaak niet eens doorhebt dat ze er zijn en dat iemand daar overheen walst, vaak ook nog volkomen onbedoeld, maar dat dat dan voor jou helemaal niet fijn voelt.

Of dat je het moeilijk vindt om er iets van te zeggen (spreek jij mensen aan op de 1,5 meter afstand regel? Spreek je kinderen aan, je eigen of die van een ander, als ze zich misdragen in de supermarkt? Of als je iemand iets op de grind ziet gooien?) Ik bedoel maar. Heeft ook met onze cultuur te maken, is weer voor een ander blog.

Ik realiseerde me dat het belangrijk is dat je kaar bent voor het eventuele drama dat zich voltrekt als je je grenzen aangeeft. Kun je omgaan met het stuiteren, het bokken en steigeren, het in je persoonlijke ruimte komen van iets of iemand. En kun je dan ‘cool, calm en collected’ je grenzen blijven aangeven. Net zolang als nodig is. (Duurt nooit langer dan twee dagen). Ben je echt bereid en in staat om door te pakken?

Wat doe je als het echt lastig wordt? En wat leer je dan? En de ander? Een klas, een kind, ouders? Hoe stevig sta jij in je schoenen als het gaat om echt doorpakken?

Had ik er zin in om met een bokkende pony naar huis te rijden? Nee natuurlijk niet.
Vond ik het leuk dat mijn dochter eraf was gegooid? Nee, natuurlijk niet.
Hadden we een rustiger ritje gehad als ik het zadel eraf had gehaald? Jazeker.
Had Ko hier iets positiefs van geleerd? Nee.
Had ik hiermee het goede voorbeeld gegeven aan de kinderen? Zeker niet.

Dus, dan maar naar huis, bokkend en stuiterend en al.
Omdat ik wist dat dit het beste was wat ik voor de paarden en de kinderen en uiteindelijk ook mezelf kon doen.

Terug op stal Ko nog even meegenomen naar de round pen.
Want hij was nog steeds niet ok met het zadel. Dus dat moesten we even oplossen.
De deal was: jij accepteert het zadel inclusief de ruiter op je rug. Dit doen we namelijk al een aantal jaren en je bent geen jong paard meer. Dus gedraag je.

Toen hij uitgeraasd was en rustig stond te likken en te kauwen (een teken dat hij de situatie accepteerde en erover nadacht), klom Jasmin nog even op zijn rug. Gewoon even in stap, rondje links en rechts. Weer even rustig stilstaan. Dan afgestegen. Rustig het zadel er afgehaald. Alles weer ok. Opgelost.

Voordeel: Gisteren reden Maren en ik Ko naar haar ponykampje. Ko was weer een Gouden Pony en zette geen stap verkeerd. Helemaal ok.
Had ik hem zaterdag zijn zin gegeven, hadden we misschien nu weer een probleem gehad onderweg…

Dus ja, zijn bijnaam blijft Dakota, maar ondertussen is het echt wel een Gouden Pony…

Voor iedereen die meer wil leren over grenzen en hoe je meer grip op je groep kunt krijgen, op een structurele en helpende en positieve manier, is er een training in de online Academie voor ontspannen onderwijs.

Omdat het goed is om te leren waarom je je grenzen aangeeft, waarom dat soms lastig is en wat jij kunt doen om ok te leren zijn als je even door moet pakken. Omdat dat soms nodig is. En omdat je hiermee niet alleen jezelf, maar ook je klas of een kind hier vaak nog de grootste dienst mee bewijst.

Kijk hier voor meer info: www.ikstaonderwijsadvies/academievoorontspannenonderwijs.nl

En download de gratis brochure.

Groet,

Rixta