𝙊𝙥 𝙯𝙤𝙣𝙙𝙖𝙜 𝙢𝙚𝙩 𝙨𝙖𝙢𝙚𝙣𝙜𝙚𝙠𝙣𝙚𝙥𝙚𝙣 𝙗𝙞𝙡𝙡𝙚𝙣

Durf jij (net als je meeste directeur-collega’s) niet meer in het weekend op je telefoon te kijken, bang voor nóg weer een ziektemelding van één van je leerkrachten?

De meeste scholen hebben nét of net níet hun formatie rond, dus alles is maximaal ingevuld. Dan kan en mag er niets gebeuren en vooral geen leerkracht omvallen, want dan ontstaat er weer een gat dat niet zomaar opgevuld kan worden.

Ik zie schoolleiders vooral crisis-managen. Dat begon min of meer in de coronapandemie en dat is eigenlijk nog niet gestopt. If ever…

Vooral de meest gevreesde dreiging van uitval onder leerkrachten is in deze tijd best wel een dingetje.

En er is ook wel aandacht voor, maar ondertussen zie ik nog niet veel verandering in de ziekteverzuimcijfers. 

25% van alle leerkrachten (en directeuren) valt vroeg of laat uit vanwege spanningsklachten. En dat was al zo vóór corona uitbrak.

Spanning en stress gaat altijd over:

- dat de dingen niet zijn zoals ze zouden moeten zijn’

- dat mensen (kinderen, ouders, collega’s, vul ‘m zelf even in) de dingen niet doen die je wil en/of de dingen wel doen die je niet wil

- dat je geen controle/regie/autonomie hebt over de situatie

- dat je steeds harder gaat werken om zaken op te lossen

- wat vervolgens nooit gebeurt en je alleen maar dieper wegzakt in werkdruk, spanning en stress…

Dat ziet er in de praktijk dan ongeveer zo uit:

Er zijn te weinig leerkrachten en je hebt je handen vol aan het regelen van leerkrachten voor de groepen.

Er zijn geen invallers meer, dus als er iemand uitvalt, moet je ingewikkelde noodgrepen toepassen en teamleden vragen of ze extra willen komen werken (wat ze best wel een keer willen doen, maar niet altijd vanwege hun eigen kinderen thuis). Of onderwijsassistenten vragen, die dat best willen doen, maar hier ook als leerkracht voor betaald willen worden, dus heb je daar ook weer discussies over. 

Ouders mopperen om de noodgrepen die je dagelijks moet toepassen om de boel draaiende te houden. Dus ben je weer even zoet met het sturen van mails en het plegen van telefoontjes om de gemoederen weer te sussen, want ontevreden ouders kunnen ook hun kind van school halen. Kost een hoop geld.

(Een school van 220 leerlingen (gemiddelde schoolgrootte in Nederland) zonder dergelijke bijzondere bekostiging, ontvangt per schooljaar 2021/2022 circa € 5.900 per leerling excl. NPO middelen (€6.600 incl. NPO middelen). De cijfers zijn na te lezen in deze Rijksbegroting OCW 2022.)

Gedrag van leerlingen loopt af en toe de spuigaten uit en ouders weten ook vaak niet goed wat ze hiermee aan moeten, maar ondertussen zitten deze leerlingen wel in de klas wat vaak weer voor heel veel onrust in de groep en stress bij de leerkracht veroorzaakt. Vaak worden deze leerlingen eruit gestuurd en zit zo’n kind weer bij je op kantoor terwijl je echt wel wat anders te doen hebt. En je hier na schooltijd weer over in gesprek moet gaan met de desbetreffende leerkracht die het huilen ook nader staat dan het lachen, dus hier zie je eigenlijk nu al best wel tegenop…

Alle politieke oplossingen (bijv. meer geld) hebben ook nog niet de benodigde resultaten opgeleverd. (zie artikel van vorige week). Je hebt intensieve gesprekken met het bestuur, maar je voelt je vaak machteloos omdat het eigenlijk allemaal niet zo opschiet en eerlijk gezegd niemand hier echt zijn verantwoordelijkheid in durft te nemen. Het is vaak toch een beetje pappen en nathouden… (enkele uitzonderingen daargelaten).

Dit is het.

En ik wilde dat ik iets kon doen aan deze feiten. Een blik enthousiaste leerkrachten opentrekken of een goed gevulde invallerspool voor je regelen. Maar dat kan ik niet.

Ik wilde dat ik die paar extra handen op al die scholen kon zijn die jullie nu zo hard nodig hebben, maar ik heb er maar twee, dus dat schiet ook niet op.

Ik wilde dat ik je salaris kon verdubbelen, zodat je ergens nog het gevoel hebt dat je gecompenseerd en gewaardeerd wordt.

Maar zoveel staat er nu ook weer niet op mijn bankrekening, dus dat gaat ‘m ook ff niet worden.

Wat ik wél kan doen is samen met je meekijken naar waar we wél iets aan kunnen doen.

Samen met je sparren en met je meedenken in oplossingen.

Ik kan je helpen om gesprekken te voeren met je bestuur om te kijken waar we zaken anders kunnen organiseren.

Ik kan je leerkrachten ontlasten en ondersteunen en ze geven wat ze nodig hebben.

Ik kan je helpen meer rust te creëren op je school. In de klas, in je team, onder ouders.

Zo krijg je zelf meer grip op de situatie, wat jou ook weer rust en meer ontspanning oplevert, zodat je ook weer gewoon je telefoon durft te pakken op zondagavond. 😉

Nieuwe tijden vragen om visionair leiderschap en een nieuwe manier van onderwijsondersteuning.

Als onderwijspionier met 25+ jaar ervaring heb ik de Academie voor Ontspannen Onderwijs opgericht met mentorprogramma’s om leerkrachten te ondersteunen in deze wilde tijden.

Door de innovatieve opzet, werken we effectief aan het beter omgaan met spanning en stress, zodat leerkrachten niet alleen overeind blijven, maar ook het plezier en de passie voor hun vak weer terugkrijgen.

Als je wil weten wat deze ik daarin voor jullie kan betekenen, neem dan even contact met me op.

Ik maak graag kennis met je en denk graag met je mee in hoe de situatie bij jou op dit moment is en hoe ik daar het best bij aan kan sluiten.

Ik wens je een mooie week.

Groet,

Rixta