Opruimen deel 2

Het is af en toe echt even heel diep ademhalen, met dat opruimen bij mijn moeder.

Misschien is dat wel normaal, dat je als kinderen bij je eigen ouders af en toe even heel diep moet ademhalen.

Ik zeg regelmatig tegen mijn moeder: ‘Mam, je maakt het me niet makkelijk’. Als ze bijvoorbeeld weer opnieuw iets gaat uitzoeken wat we allang gedaan hebben en wat echt weg kan. Of toen ze haar tasje vergeten was bij een autodealer toen we op stap waren om voor haar een nieuw autootje te gaan uitzoeken. Wat betekende dat we weer 45 minuten terug moesten rijden naar de plek waar we net vandaan kwamen. Dat soort dingen.

Maar toen kreeg ik ineens de ingeving dat het misschien helemaal niet de bedoeling is dat ouders het ons als kinderen makkelijk maken. Net zo min dat onze kinderen het ons weer makkelijk maken. Misschien is juist de bedoeling dat het allemaal niet zo makkelijk is. Of juist heel moeilijk. Op momenten. Misschien valt er dan iets te doen. Of te leren. Over jezelf, of over de ander. Dat vond ik een boeiend inzicht.

Ik denk dat ik iets te leren heb in de relatie met mijn moeder. Heel diep ademhalen bijvoorbeeld. En omdraaien, terugrijden en doen wat er nodig is. Zonder weerstand, zonder frustratie. Omdat er niets anders op zit. Leren helemaal ok te zijn met dat wat er op dat moment gebeurt. En ergens de humor in blijven zien van dit soort situaties.

Kinderen kunnen dat ook heel goed. Op je knopjes drukken. Op ál je knopjes. Op knopjes waarvan je niet eens wist dat je ze had. Dat doen ze thuis en ook in de klas. En dan wordt het interessant.

Wat gebeurt er dan? Hoe reageer je als leerkracht? Kun je je kalmte en rust bewaren? Of lijkt het alleen maar zo? Kinderen zijn er echt meesters in om te kijken tot hoe ver ze kunnen gaan. Kinderen zijn namelijk de hele dag door op zoek naar grenzen. En hoe ga jij om met die grenzen? Zijn ze elke keer hetzelfde, wisselen ze wel eens? Zijn ze oprekbaar? Of bij het ene kind flexibeler dan bij het andere kind? Wat is voor jou nog acceptabel? Wat totaal niet? En hoe zorg je voor jezelf en je eigen grenzen? Zeg jij overal ‘Ja’ op, terwijl je eigenlijk niet kan of wil? Hoe reageren anderen als jij je grens aangeeft? Hoe ga jij daar dan weer mee om?

Ons denkhoofd zegt natuurlijk: ‘Ik heb al 100x gezegd, dat wanneer ik praat, jij even je mond houdt, en we naar elkaar luisteren’. Maar dat gebeurt natuurlijk niet. Sterker nog, elke les is er wel iemand die door je heen zit te tetteren, zeker als je al te maken hebt met een drukke en of moeilijke groep. Superirritant trouwens. Je kunt geen zin afmaken, je moet elke keer opnieuw beginnen en er gaat veel effectieve tijd verloren. En hoe goed luister je zelf eigenlijk? ?

Op het moment dat je in de weerstand schiet (het zou nu stil moeten zijn zodat ik mijn les kan geven), kost dat je verschrikkelijk veel energie. Het is namelijk niet zoals jij graag wil dat het zou moeten zijn. Ik wil helemaal niet terugrijden en 1,5 langer in de auto zitten (natuurlijk het laatste adresje, we waren al een hele dag op pad, en ik was al bekaf).

Op het moment dat je denkt: ‘Gunst, wat gebeurt hier? Aha, het gaat weer over grenzen. Ok. Daar kan ik wat mee’, gaat je wereld er heel anders uit zien.

Wat nou als dit precies de bedoeling is. Dat jij dit kind op dit moment iets mag bijbrengen over grenzen? Hoe gaaf is dat?

Belangrijk om te weten is wat grenzen eigenlijk zijn en waarom kinderen telkens opnieuw bevestiging nodig hebben dat die grens daar nog steeds is. Grenzen betekenen eigenlijk veiligheid. En kinderen testen daarom elke keer bij jou of ze nog wel veilig zijn. Ben jij nog steeds een goede leider? Ben jij nog steeds in staat om grenzen aan te geven en te bewaken als er iemand over die grens heengaat? Ben jij nog steeds in staat om op dat moment een kind de veiligheid te bieden die het nodig heeft?

Eigenlijk betekent de ‘Nee’ van de grens dus een ‘Ja, bij mij ben jij nog steeds veilig’.

In de dierenwereld is dit een heel natuurlijk gegeven. Dieren testen het leiderschap van hun meerderen regelmatig om te checken of ze wel veilig zijn. Het is in het belang van de kudde, van een groep om dus een sterke leider te hebben. Een leider die kan garanderen dat de groep als geheel en de individuen in het bijzonder elke dag, elk moment weer veilig zijn.

Door duidelijke grenzen aan te geven, ze te bewaken en hiernaar te handelen, leg je eigenlijk een heel stevig fundament neer. Een fundament waarop je je relatie met de ander kunt bouwen. Hiermee zeg je: ‘Hier is het veilig. Ik ben er voor je.’ Door dit heel bewust te doen, leer je kinderen hoe een gezonde relatie eruit ziet. Zodat kinderen op hun beurt ook weer in staat zijn om gezonde relaties op te bouwen. Voor nu, met jou, met hun klasgenoten, maar ook in hun latere leven. Hoe cool is dat?!

Dat gaat natuurlijk niet altijd zonder slag of stoot. Ook niet in de klas. Maar als je na het lezen van artikel je hier een beetje meer ok mee kunt zijn, dan is dat mooi.

Groeten,

Rixta

PS. Wil je op de hoogte blijven van mijn ideeën, plannen en acties?

Ben je benieuwd naar mijn nieuwe website waar je straks vanalles kunt vinden over lastig gedrag in de klas? Over moeilijke groepen? Over grenzen in de klas? Over wat wél werkt?

Of ken je iemand die dit misschien wel interessant zou kunnen vinden?

Dan zou ik het supertof vinden als je dit bericht zou liken en doorsturen of delen.

Dan help jij mij om komende periode om héél veel kinderen en leerkrachten weer te helpen als het even niet zo lekker loopt op school. Omdat ieder kind het verdient om een fijne tijd op de basisschool te hebben. En leerkrachten ook.

En als je nu een vraag hebt, kun je me natuurlijk een bericht sturen.

Geen probleem.

PSPS. Ik ben ook superbenieuwd naar jouw reactie over grenzen in de klas. Laat je hieronder een bericht achter?