Loslaten

En zo vloog de eerste vakantieweek voorbij.
Het eerste weekend stond in het teken van mijn moeders verhuizing.
En de dagen erna dozen uitpakken en nog laatste rondjes stort.

Ik merkte bij mezelf een proces van het oude loslaten en het verwelkomen van het nieuwe.
En loslaten gaat a) meestal niet vanzelf. En b) met veel gepiep, geknars en gekraak. Bij mij tenminste.

Daar zat ik even over na te denken.
Over waarom dat zo werkt.
Want ik ken eigenlijk niemand in mijn omgeving die nou echt koning of koningin van het loslaten is. Iedereen vindt dit lastig.

We willen graag vast blijven houden aan dat wat we kennen of weten. Of kunnen.
Dat wat bekend is, is in ieder geval veilig. Omdat je dan weet wat je hebt. Of krijgt.

Terwijl mensen ook een natuurlijke behoefte hebben om hun horizon te verbreden. Te ontdekken, te onderzoeken. Dat vind ik altijd zo mooi aan kinderen. Die doen gewoon.
Die kijken gewoon wat werkt en wat lukt.
En natuurlijk zijn we allemaal verschillend en is de één wat ondernemender dan de ander. En kan de een wat makkelijker zaken achter zich laten dan de ander.

Bij mij kost dat echt wel wat moeite. Dat hele loslaten. Sjonge, dan kom ik toch vaak een bak weerstand tegen.
Omdat het niet gaat zoals ik wil.
Omdat mensen niet doen wat ik wil.
Omdat een situatie niet is zoals ik wil.
Etc.
Misschien herken je dat wel. Van jezelf, bij anderen of bij kinderen in je klas…

En dan weer mijn hart openen voor het nieuwe. Het onbekende. Een nieuwe fase. Een nieuw begin. Dat is niet alleen bij deze verhuizing zo. Dat heb ik altijd al gehad.

Wat mij altijd enorm helpt is bewust afscheid nemen.
Afscheid nemen is ook achterlaten wat je niet meer dient. Wat je letterlijk achter je mag laten.

Heb dus heel bewust opgeschreven wat ik wilde achterlaten.
Een huis is niet zomaar een huis.
Het is een plek waar ook veel gebeurd is.
Mooie dingen en minder mooie.

De minder mooie dingen laat ik achter.
De spanningen, de ruzies, de verwachtingen, ‘hoe het allemaal had kunnen zijn of worden’, de zwaarte, het gevoel dat ik niet altijd gezien of gehoord werd voor wie ik was.
Dat laat ik allemaal daar. Dat hoeft niet mee. Dat heb ik niet meer nodig. Dat dient mij niet meer. Het zijn verhalen die ik mezelf heb verteld. Die verhalen laat ik nu los.

Wat neem ik wel mee?
Nieuwe verhalen.
De verbinding die ik voel met mijn familie, hoe close we zijn, ondanks, of misschien wel dankzij onze verschillen.
De mooie herinneringen neem ik mee, de feesten in de tuin. De jaarlijkse BBQ met een vuurtje en marshmallows. Lekker met een boek in de tuin.
Het wandelingetje door het bos naar zee. Met Kala. Die er niet meer is sinds deze zomer.
En er verschijnen deze dagen nog meer herinneringen aan de oppervlakte. Grappig hoe dat werkt met herinneringen. Dat je niet eens wist dat je ze had. En dat ze er dan ineens zijn.

Ook wel symbolisch dat dit allemaal aan het einde van dit jaar gebeurt. Het voelt ook als een heel natuurlijk proces. Afscheid van het oude jaar en een nieuw jaar helemaal kraakvers voor de deur.
En het is allemaal goed.

Wat laat jij achter dit jaar, van dit memorabele jaar 2020?
En wat neem je mee naar 2021?

Laat je even een reactie hieronder achter?

Groet,

Rixta