Gusai

Laatst kreeg ik zomaar een appje van een oud-leerling van me, van Gusai.
Ik zie hem nog voor me.
Een klein, goedlachs mannetje, met zwart kroeshaar.
Altijd vrolijk, behulpzaam en een harde werker.
Sjonge wat deed dat kind z’n best.

We hadden even een heel leuk contact via de app.
Hij vertelde me dat hij een jaar geleden vader was geworden en stuurde me een fotootje van hem en zijn zoontje. Hoe leuk!

En die kleine Gusai was een grote stevige kerel geworden. Maar nog steeds dezelfde lach.

Grappig hoe je dan ineens weer even terug bent in die tijd.

Ik werkte toen op een multi-culturele school. Officieel was het een katholieke school, maar we hadden 26 verschillende nationaliteiten en ik denk ongeveer 80% moslims.

Met name de ouders met een islamitisch geloof, hadden erg veel respect voor mij, voor ons als leerkrachten. Ze spraken zeer respectvol en zeer beleefd met ons, waren zeer betrokken bij hun kinderen en het reilen en zeilen op school. Ik werd vaak uitgenodigd om bij hen te komen eten, wat ik bij elk kind 2x per jaar deed, tussen de middag, als een soort veredeld huisbezoek. Prachtig was dat.

Ik heb in die periode heel veel geleerd over de Islam en over deze cultuur. Over de ramadan, het suikerfeest. Over hun normen en waarden, die echt niet zo heel veel verschillen als die van christenen. Ik had de Koran in de klas staan om af en toe vergelijkingen te bespreken met verhalen uit de Bijbel. In de klas praatten we veel over deze overeenkomsten.

Omdat ik het belangrijk vond en vind om bij te dragen aan een wereld vol verdraagzaamheid. Waarin we kijken naar wat ons samenbrengt in plaats van wat ons van elkaar afdrijft.
Je hoeft het niet altijd met elkaar eens te zijn, ‘agree to disagree’.
Waarin we over ‘we’ praten in plaats van ‘zij en wij’.

Het grappige was dat de kinderen in mijn klas helemaal niet zo bezig waren met deze verschillen. Ze waren gewoon kinderen. En omdat er zoveel verschillende geloven en culturen waren, was dat de standaard. Dat was gewoon.

En zo hoort het ook.
Leven en laten leven.
Vanuit respect en de intentie om er samen een lollig boel van te maken.

Nou, dat hebben we gedaan in Den Haag.

Dankjewel lieve Gusai, voor al deze mooie herinneringen!

Groet,

Rixta