FEEST!

Vandaag wordt onze dochter Maren 9 jaar!
Altijd weer even een mijlpaal, zo’n verjaardag.

Het brengt me altijd weer in gedachten terug naar toen ze geboren werd. Een maandje te vroeg, net als haar broer.
Maar zo perfect! Zo mini alles. Luiertjes maat 0, maat 1 was nog veel te groot.
2280 gram woog ze bij haar geboorte.

En moet je haar nu zien!
Een meisje vol kracht en levenslust.
Ze gaat huppelend door het leven.

En natuurlijk heeft ze soms ook onnoemlijk verdriet. Bijvoorbeeld toen Kala, onze trouwe hond, na 14 jaar zachtjes insliep.

Levenskunst vind ik dat.
Je kinderen aan de ene kant sturing geven en leren wat wel en niet ok is en aan de andere kant loslaten. Ze echt zélf laten worstelen met dingen die ze lastig vinden.
Omdat dat is waar ze iets van leren.

Niet als we ze maar blijven behoeden voor ellende of tegenslag. Of de dingen vóór hen blijven oplossen.

Ik heb het hier niet over een opvoedingsmethode. Ik heb het hier niet over goed of fout. Ik heb het hier over: Ben ik zelf de volwassene die ik wil dat mijn kind wordt?

En dat geldt voor ouders, net zoals voor leerkrachten en alle andere onderwijsprofessionals.

Het gaat hier over ‘goed genoeg’. Ben ik goed genoeg? Vind ik mezelf liefde en verbondenheid waard? Iedereen wil liefde ontvangen en erbij horen. Gewoon omdat je bent wie je bent. Maar als er bij ons al ruis op de lijn zit hier, wat eigenwaarde en eigenliefde betreft, hoe kunnen we dit dan aan onze kinderen meegeven?

Hoe kunnen kinderen leren om goed voor zichzelf te zorgen als wij zelf maar blijven doorhollen en structureel over onze grenzen heen gaan?

Hoe kunnen we onze kinderen leren dat ze goed genoeg zijn en tevreden kunnen zijn met hoe ze eruit zien, als we zelf issues hebben met ons gewicht of uiterlijk? (En dit nog eens gevoed wordt in negatieve zin door alles wat je hiervan op tv en social media voorbij ziet komen)?

Hoe kunnen we onze kinderen leren om zich kwetsbaar op te stellen en open te spreken over hoe we ons voelen, terwijl we onszelf verdoven als drukverslaafden of andere manieren verzinnen om lastige dingen maar niet te voelen?

Om maar even wat te noemen.

Moeten we dan perfect zijn om onze kinderen te geven wat ze nodig hebben?
Nee, helemaal niet.
Maar wel van belang is dat we ons bewust worden van wat we doen. En van wat we zeggen. Want kinderen leren meer van wat we doen dan van wat we zeggen.

En ze weten vaak naadloos de vinger op de zere plek te leggen.
‘Mama, jij zei dat je altijd moet doen wat je belooft. Nu heb je me gisteren beloofd dat we koekjes zouden gaan bakken en nu zeg je dat je daar geen tijd meer voor hebt. Dat betekent dat jij je niet aan je belofte houdt.’ Au.

In plaats van dat we ons in allerlei bochten gaan wringen om nog een beetje leuk uit de discussie te komen, hebben we iets anders te doen. Belangrijk is dat je je intentie benoemt. En misschien iets voorzichtiger bent met dingen beloven. Als je niet zeker bent of je je belofte na kunt komen. Maar wel eerlijk bent naar je kind toe. ‘Ja, dat klopt. Dat heb ik gezegd. En het spijt me dat ik me niet aan mijn belofte met jou heb kunnen houden. Dat doen we de volgende keer anders. Het spijt me. Ben je nu teleurgesteld? Is er iets wat ik nu kan doen om het een beetje goed te maken?’

Ik probeer zelf om zo eerlijk mogelijk te zijn. En te benoemen wat er gebeurt. En hoe dat voelt. En dan praten we daar even over. Dat neemt vaak al zoveel lading weg. En dan huppelt je kind vaak zo weer vrolijk verder. Omdat het klopt. Omdat het iets heeft gevoeld wat door jou als volwassene is bevestigd. Dat het dus klopt wat het kind heeft gevoeld. Daar gaat het om.

En dat is niet altijd makkelijk.

Maar wel te oefenen. En te leren.

Ook in de klas.

Want daar heb je te maken met een klas vol met kinderen en al hun emoties en ervaringen. Plus hun hele achtergrond en thuissituatie.

Als leerkracht en onderwijsprofessional heb je veel invloed op de ontwikkeling van een gezond gevoel van eigenwaarde bij kinderen. En hoe je ze het gevoel kunt geven dat ze er echt helemaal bij horen. En een kind dat pest of gepest wordt, hoort er niet echt bij. Een kind dat zich niet durft te uiten, hoort er niet echt bij. Een kind dat herhaaldelijk ongewenst gedrag vertoont, hoort er niet echt bij. Omdat ze zichzelf niet kunnen/willen/durven zijn.

Daar gaat het over in de Academie voor ontspannen onderwijs.

Over hoe je hier praktisch aan kunt werken in je klas. Dat iedereen erbij hoort. Dat iedereen zich veilig voelt en een gezond gevoel van eigenwaarde ontwikkelt. Ik ben genoeg. Ik ben precies goed zoals ik ben.

Mijn missie is om leerkrachten weer de regie terug te geven over hun eigen onderwijs. Zodat ze de dingen doen die nodig zijn, niet de dingen die ‘moeten’.

Zodat we met zijn allen een maatschappij creëren van ‘goed genoeg’.

Wil je meer weten?

Kijk voor meer info op www.ikstaonderwijsadvies.nl/academievoorontspannenonderwijs

Als je het interessant vindt, dan kun je de brochure gratis downloaden.

En wil je meer weten? Neem gerust even contact met me op per mail of telefoon.

Dan kun je alles vragen wat je wil weten.

Zou je dit artikel door willen sturen aan iedereen die je het onderwijs een warm hart toedraagt? Dan help je mee aan een gezondere samenleving!

Alvast bedankt!

Groet,

Rixta