En toen waren we allemaal nat... (2)

Nadat Rik en ik ons hadden afgedroogd en droge kleren aan hadden getrokken (die wij nog wel hadden) en de kinderen in een handdoek gewikkeld hadden, liepen we naar de auto.
Toen we naar huis reden zei Rik dat hij beter naar zijn gevoel had moeten luisteren. Die zei dat het niet zo’n goed idee was om bij ons op het stuk brug te springen.

Herken je dat? Dat gevoel dat je iets doet dat eigenlijk tegen je gevoel in gaat. En dat je stiekem ook al weet dat het misgaat. Of niet goed. Dat je eigenlijk, als je diep in je hart kijkt, weet dat je beter je gevoel had moeten volgen en dat het dan wél goed was gegaan?

Dit heeft te maken je intuïtie. En dat zijn we vaak een beetje kwijt. Omdat we leren met ons hoofd een beetje hebben overgewaardeerd. We leren niet alleen met ons hoofd. Maar ook met ons gevoel en met ons lijf. Maar als we op school leren dat leren met ons hoofd het belangrijkste is, dan leren we dus af om onze intuïtie te vertrouwen. En dat is jammer.

En niet alleen jammer. Het kan ons ook behoeden voor (levens)gevaar. In een split-second beslissen of je met de auto gaat of met de fiets. En je dan later hoort dat er een auto-ongeluk is gebeurd, waar jij net bent langsgefietst. Of dat je toch even langsgaat bij iemand, of niet. En dat die persoon die week komt te overlijden. Of dat, wanneer je heel eerlijk bent naar jezelf, dat je in het begin van je relatie al wist dat het niet goed zat. Maar dat je je gevoel hebt genegeerd. En je nu in een ongelukkige relatie zit. Of zat als je hebt besloten om uit elkaar te gaan. Of dat je het gevoel hebt dat er iets is met een kind uit je klas. Of met een ouder. Dat is intuïtie.

Negeren van gevoel
En hoe vaak negeren we ons gevoel. Om wat voor reden dan ook. Omdat het programma anders niet afkomt, omdat het ons nu even niet goed uitkomt, omdat we bang zijn voor confrontatie, omdat we de waarheid niet onder ogen durven zien. Omdat we eigenlijk ons gevoel niet (meer) durven te vertrouwen uit angst om gekwetst te worden… 100.000 redenen.

Als we willen dat het onderwijs wat meer in balans komt, dat er genoeg leerkrachten zijn die dit prachtige werk willen (blijven) doen, dat we beter om kunnen gaan met werkdruk, dat we structureel rust en aandacht in onze groepen creëren, dan zullen we met zijn allen meer de regie moeten gaan nemen over ons onderwijs. Meer gaan lesgeven met ons hart, vanuit ons gevoel en tegelijkertijd de kinderen meenemen in dit proces.

Leren leren met je hoofd, hart, handen én je gevoel.

En hoe dat er concreet uit zou kunnen zien, dat is eigenlijk helemaal niet zo ingewikkeld.
Jullie zijn de onderwijsprofessionals. Jullie weten wat er nodig is. Vanuit je kennis, je ervaring en je gevoel. Pak de regie daarom over je eigen werk.

Wil je meer weten over?

– Een plek waar je met al je vragen terecht kan over rust, aandacht en lastig gedrag?

– Een plek waar je met elkaar als onderwijsprofessionals van gedachten kan wisselen over je onderwijs en wat je anders zou kunnen doen om onderwijs beter te laten aansluiten op de tijd van nu?

– Een plek waar je praktische tips en tools vindt voor in je klas op het moment dat jij (en je klas) dit nodig hebt?

– En nog veel meer…

Neem dan gerust even contact met me op, dan kijken we samen even verder.

Mocht je m nog niet hebben: Hier vind je 5 gratis tips voor in de klas, speciaal in deze rare, onzekere tijden.

En heb je het idee dat meer onderwijsprofessionals die je kent dit artikel interessant zouden kunnen vinden? Dan zou ik het heel erg waarderen als je dit bericht zou liken en doorsturen!
Zo help jij mee aan een vorm van onderwijs die veel beter past bij wat er nu nodig is en dat kan ik niet alleen, dus dank voor je hulp alvast!

Groet,

Rixta