Een bijzondere dag

Vandaag is onze zoon, Tijn, 10 jaar!

Als moeder ga ik even terug et mijn gedachten in de tijd. 10 jaar geleden.

Toen werd ik voor het eerst moeder.

Ik wist ergens wel dat ouders van hun kinderen hielden, maar hoe dat écht voelde, ervoer ik pas toen ik zelf mijn eigen pasgeboren baby op mijn buik voelde liggen. Een soort oerliefde. Alsof die er altijd al was geweest.

Ineens begreep ik ouders ook een stuk beter. En dat ze elke dag hun hartjes met armpjes en beentjes bij jou op school in vol vertrouwen bij je afleveren.

En toen, een paar jaar later, Tijn dapper met zijn kleine rugzak voor het eerst naar school ging, snapte ik ook de moeders ineens een stuk beter die hun kind in tranen bij de juf achterlieten. (Vond ik altijd zo’n onzin, die tranen, dat waren vast van die overbezorgde tutterige moeders). Tot het mijn beurt was om mijn eerste kind naar school te brengen. O, wat heb ik toen hard gehuild. Van de spanning, maar ook omdat het weer een mijlpaal was. Een ankerpunt. Een afsluiting van een tijd die nooit meer terug zou komen. O, wat snapte ik alle huilende moeders vóór mij nu zoveel beter!

Het kwam natuurlijk goed. Die eerste schooldag. En de volgende. En de volgende. En met vallen en opstaan leerde Tijn zijn lessen. Op school en in het leven. Want zo leren wij nou eenmaal als mensen. En ik ben alle leerkrachten van Tijn erg dankbaar voor alles wat ze voor hem doen. Ik voel de passie waarmee ze werken, de liefde die ze stoppen in hun vak. Mooi is dat.

Maar ik zie ook leerkrachten die ik tegenkom in mijn werk die ergens hun passie een beetje zijn kwijtgeraakt. Door de werkdruk, door het moeten organiseren van passend onderwijs dat eigenlijk al heel lang niet meer past. Om allerlei redenen. En dan dooft het lichtje van de passie langzaam uit. Dan zie ik leerkrachten die vaak mopperen. Of alles maar onzin vinden. Of gedoe. Ze hebben hun handen vol aan de klas die qua gedrag alle aandacht van ze vraagt. Dan zou ik ook geen zin meer hebben om nog uitgebreid leuke dingen te verzinnen voor de klas. En uitgeblust thuiskomen. Omdat het werk meer van me vraagt dan wat het me oplevert.

En dan liggen burn-outklachten al snel op de loer.

En dat, lieve mensen, gaat mij aan mijn onderwijshart. En ik weet dat het anders kan. Het kan beter en sneller. Effectiever. Daarom heb ik iets nieuws bedacht om het ziekteverzuim onder leerkrachten tegen te gaan en de rust en aandacht weer terug te brengen in de groep. Voor alle leerlingen. Want dit kan iedereen. En het werkt.

Ben je nieuwsgierig naar wat ik voor jou en je school kan betekenen?

Neem dan contact met me op.

En wil je meteen aan de slag? Download dan hier 5 gratis tips waarmee je je klas(en jezelf)  kunt helpen in deze lastige tijd.

Download hier.