11 september

Ik weet het nog goed. 2001. De aanslagen in Amerika.
De hele wereld was in shock.

We hielden een herdenkingsbijeenkomst in de gymzaal.
Ik werkte toen op een multiculturele school, waarvan veel kinderen een moslim-achtergrond hadden.

Het was doodstil. De hele herdenking. Niemand zei iets. Sommige kinderen of ouders huilden zachtjes.
Het maakte een diepe indruk op me. Ik voelde me zo verbonden met al deze mensen. We deelden het verdriet, de machteloosheid, de woede.
Het gevoel dat er collectief een grens was overschreden.

Op andere scholen ging het er minder gemoedelijk aan toe.
Mijn oud-stagiair, die toen lesgaf op een multiculturele school in Rotterdam, belde me op en zei: ‘Wat moet ik doen? Ze steken vlaggen in de fik op het schoolplein.’

Ik heb hier later nog vaak aan teruggedacht.
Wat maakt dat het op de ene school het er gemoedelijk aan toegaat, juist in crisissituaties en op andere scholen een pleuris uitbreekt?

Ik denk dat het te maken heeft met normen en waarden.
Maar niet alleen dat, maar ook hoe je hier vorm aan geeft, in je beleid, in je gedrag en in duidelijke grenzen die gesteld worden en die ook niet onderhandelbaar zijn.

Met andere woorden:
‘Dit is onze school, dit is waarom we de dingen doen zoals we ze doen, dit vinden we belangrijk.’ En het verlengde hiervan: ‘Dit is niet ok en dit accepteren we niet’.

Ik had het geluk dat ik op een school lesgaf waar de zaken goed geregeld waren. Er waren duidelijke kaders, afspraken stonden niet alleen helder op papier, maar werden ook nageleefd. En af en toe werden er pittige beslissingen genomen om bijv. een leerling of ouders te weigeren bij serieus grensoverschrijdend gedrag. En dat gold voor iedereen. Los van kleur, religie of cultuur.

En grenzen is vaak waar er ruis op de lijn ontstaat.
Bij kinderen onderling, tussen de leerkracht en klas, tussen ouders of leerkracht en ouders, afijn, je hebt een beeld.

Het is zo ontzettend belangrijk om te weten waar je eigen grenzen liggen. Waar ze beginnen, waar die van de ander begint. En hier superheldere afspraken over te maken en hierover te blijven communiceren. En ook uitvoeren wat je met elkaar hebt afgesproken.

En dat is niet altijd zo makkelijk als het lijkt. Of is.
Daarom heb ik in de Academie voor ontspannen onderwijs een module over grenzen zitten in de eerste online training die gaat over Grip op je groep.

Want als grenzen helder zijn, dan kun je letterlijk en figuurlijk lezen en schrijven met je klas, met je school. Dan is alles helder.

En als er dan een crisis ontstaat, dan ontstaat er contact en verbinding. Begrip en verdraagzaamheid. In plaats van individualiteit, afgescheidenheid en haat.
Dat brengt ons nergens.

Ben je nieuwsgierig naar wat de Academie voor ontspannen onderwijs je nog meer te bieden heeft?

Neem dan eens een kijkje op mijn website:

www.ikstaonderwijsadvies.nl/academievoorontspannenonderwijs

en als je het leuk vindt kun je hier de gratis brochure downloaden.

Omdat we allemaal op zoek zijn naar verbinding en contact en de wereld een beetje mooier willen maken met elkaar.

Groet,

Rixta