We zijn de zolder aan het verbouwen. Isoleren. Zodat we er een mooie kamer voor onze dochter van kunnen maken.
Zoiets duurt natuurlijk altijd langer dan gepland.
Maar dat wisten we. Want ik heb vaker een huis verbouwd.
En dingen zitten meestal tegen, alles is scheef en de bouwmarkt heeft vaak nét niet datgene wat je nodig hebt.
Maar ja. Zo gaan die dingen.
We zijn al een heel eind.
Stap voor stap.
We zijn vaak zo gericht op alles wat er nog níet is, op dat wat we nog níet hebben, weten of kunnen of moeten doen, dat het soms heel verfrissend kan zijn om te kijken naar wat je al wél hebt, wat wél lukt, wat je al hebt bereikt, wat je allemaal al hebt gedaan.
En dat is eigenlijk best heel wat.
Op school ligt ook vaak de nadruk op dat níet. Op de fouten. Op de cijfers. (Wat niets zegt over je ontwikkeling, maar wel over hoe jij het doet ten opzichte van anderen).
Hoe zou de wereld eruit zien als we daar eens mee zouden stoppen?
Dat we van ieder kind een soort ontwikkelprofiel bijhouden.
Met verhalen, met tekeningen, met werkstukken, met opdrachten. Waar een leerkracht iets schrijft over de ontwikkeling van het kind.
Ik heb een tijdje op de Vrije School gewerkt. Dit principe hebben ze daar heel goed begrepen. Er werd veel aandacht besteed aan persoonlijke ontwikkeling.
Wie ben je? Wat heb je te zeggen? Hoe uit je je?
Ik zag echt kinderen die stonden. Met een gezond gevoel van eigenwaarde. Die je recht aankeken en zeiden wat ze te zeggen hadden.
Heel gezond vond ik dat.
Prachtige ontwikkelportfolio’s. Met aandachtspunten. Over huiswerk, over leren, maar ook over sociaal-emotionele vraagstukken. Dat was de gewoonste zaak van de wereld.
En gelukkig zijn er steeds meer scholen die dingen anders willen doen. Die geen groepsplannen maken omdat dit niet past binnen hun onderwijsvisie en ze hier een stevig standpunt over innemen en hier hun onderwijs naar inrichten. Omdat ze alleen administratieve handelingen verrichten als het hun onderwijs dient.
Scholen die hun rapporten anders aan het ontwikkelen zijn. Omdat het vergelijken met anderen het kind en zijn ontwikkeling niet dient.
Scholen die zo min mogelijk toetsen. Omdat je na een toets weet wat je allang wist. En ze deze tijd (zo’n 200 uur per kind over de gehele basisschoolperiode uitgerekend) beter willen besteden aan persoonlijke ontwikkeling en groei. Aan het ontwikkelen van vaardigheden als samenwerking, samen doelen bereiken, kritisch bewustzijn, om maar even wat te noemen.
Mijn indruk is dat leerkrachten ook wel willen. Dat schoolleiders ook wel willen. Dat besturen ook wel willen. En ouders en kinderen ook.
Maar vaak verzanden de prachtigste ideeën in de waan van alledag. In alles waarvan we denken dat het moet.
In de Academie voor ontspannen onderwijs leer je hoe je je onderwijs naar een hoger plan kunt tillen. Wat er nodig is aan voorwaarden om dit met elkaar te kunnen doen.
Hoe je de regie weer terugpakt over je eigen onderwijs.
En daar is best wat voor nodig:
– Rust en aandacht in je groep – als je alleen maar bezig bent met brandjes blussen en gedoe in je groep, heb je echt geen puf meer om je te verdiepen in onderwijskundige ontwikkelingen.
– Ontspannen leraarschap – als je aan het overleven bent voor de klas en je ervaart spanning, dan heb je al genoeg aan jezelf en je klas. Dan kan daar weinig meer bij.
– Openheid in communicatie – als we niet leren ons kwetsbaar op te stellen, omdat we ons zelf niet veilig genoeg voelen, heeft dit een negatief effect op onze relaties en onderlinge verstandhoudingen.
– Grip op je groep – Als er onrust en gedoe is in je groep, kost je dit veel energie. Dan ben je druk bezig met orde handhaven en zorgen dat je je lessen kunt geven en ben je aan het einde van de dag bekaf.
Dit, en nog veel meer komt aan bod in de Academie voor ontspannen onderwijs.
Zodat jullie zélf je onderwijs vorm kunnen gaan geven die past bij jou, bij jouw school en bij de tijd van nu.
Meer weten?
Kijk dan op www.ikstaonderwijsadvies.nl/academievoorontspannenonderwijs
Als je het interessant vindt, dan kun je de brochure gratis downloaden.
Groet,
Rixta
