Vorige week had ik weer een opleidingsweek. Aan de ene kant heerlijk, een hele week voor mezelf, de kinderen een week bij opa en oma, het was herfstvakantie hier.
En verder even niets moeten of hoeven, alleen maar bezig met mezelf en mijn eigen proces.
Maar leren is niet altijd leuk. Zeker niet als je je eigen emotiewereld induikt, om te ervaren hoe het daar is. En welke tools je kunt gebruiken om jezelf en anderen te helpen aan een grotere emotionele veerkracht.
Dus, in het kader van practise what you preach, dompel ik mezelf regelmatig onder in deze processen.
Het begon al goed. Er waren drie honden, twee teven, waarvan er één loops was en een reu. En die honden werden in mijn beleving niet (goed genoeg) aangestuurd, dus daar begon mijn irritatie al. En het feit dat de reu de hele tijd aan het janken was, verergerde de boel alleen maar.
Dus ik zit daar. Met mijn irritatie. Me af te vragen of ik zou vragen of ze er iets aan konden doen, want ik kon me niet goed concentreren. Teveel onrust om me heen. En toen kwamen er gedachten: ‘Ok, deze mensen zijn niet in staat om hun honden fatsoenlijk aan te sturen. Dus als ik er wat van zeg, gaat het misschien even goed en daarna beginnen ze weer opnieuw. Heeft geen zin. En als ik er wat van zeg, dan vinden ze me misschien wel een enorme zeikerd. Want verder denk ik dat niemand hier last van heeft. Ok, wat is er mis met mij dat ik dit irritant vind?’ En zo ging het maar door.
Ik besloot op een moment dat het genoeg was en ik er toch iets van zei.
‘Ok, welke emotie triggert dit gedoe bij jou?’ was de vraag.
‘Hoezo? Dat doet er toch niet toe. Ik wil gewoon dat dit stopt. Dan kan ik me weer concentreren op dat wat je zegt, ‘ zei ik.
‘Ga met je aandacht naar je lichaam. Wat ervaar je in je lichaam?’ was de wedervraag.
Ik realiseerde me dat ik al een tijdje in mijn hoofd bezig was. Met allerlei meningen, oordelen en vanalles en nog wat.
Ik haalde een paar keer adem. Ik voelde mijn voeten op de grond. Mijn lichaam. En de spanning die zich blijkbaar had opgehoopt in mijn buik en schouders. Dus dat benoemde ik.
‘Ok, wat heeft je lichaam je te vertellen? Welke emotie vraagt nu om aandacht?’
Ik voelde verdriet opkomen. Frustratie. Het gevoel niet begrepen te worden. Dus dat benoemde ik allemaal.
‘Laat al die emoties er maar even helemaal zijn.’
Jee. Awkward. Rotgevoel. Naar.
En toen zakte het weer.
En toen bespraken we dat wat ik zojuist had ervaren, een emotietrigger was.
En dat we vaak erg ons best doen om alle emoties van die triggers zo veel mogelijk te vermijden. Door ons te focussen op datgene wat ons triggert. Maar niet op de emotie eronder.
Waanzinnige tool. Reuzehandig.
Want natuurlijk doen we ons best om een prettig en veilig leef- en werkklimaat voor onszelf en onze kinderen te creëren. Zorgen we voor orde, rust, regelmaat en een fijne plek. Maar we kunnen niet voorkomen dat er altijd wel ergens een keer een trigger is. Wat natuurlijk superirritant kan zijn. Alleen hebben we hier niet altijd de invloed op die we graag zouden willen.
Dus wat we te doen hebben is eerst bij onszelf te checken:
- Zit ik in mijn lijf?
- Welke plek in mijn lichaam vraagt om aandacht?
- Welke emotie zit daaronder?
- Wat is de boodschap achter deze emotie?
That’s it.
Simpel. Maar niet altijd even makkelijk. 😉
En als we dit zelf kunnen, kunnen we het kinderen ook gaan leren hoe dit werkt.
Dit kan kinderen helpen om zich niet af te laten leiden door externe factoren.
Dit leert kinderen om goed in contact te blijven met hun lichaam, zodat ze signalen kunnen oppikken en hiernaar handelen.
Zodat ze bewustere keuzes gaan maken. Misschien iemand niet meteen een klap terug geven. Of pesten. Of brutaal gedrag vertonen. Allemaal signalen dat er iets anders gehoord en gezien wil worden.
Mijn ervaring is, dat hoe meer ik in mijn lijf zit, hoe beter ik kan afstemmen op mijn emoties. En hoe steviger en fijner ik me ik voel. Dan is er nog steeds hondengedoe om me heen, maar ik heb er geen last meer van. Het triggert niets meer bij me.
En dit is een continu proces van je gewaar worden dat je ‘in en uit je lichaam flipt’ met je aandacht.
En er is niets mis met je aandacht bij je hoofd hebben, als je iets moet doen waar je je hoofd voor nodig hebt. Maar kun je dat doen, zonder dat je het contact met je lichaam kwijtraakt?
Dat vraagt wat oefening. Dus dat is mijn huiswerk weer.
Om hier zelf mee te oefenen en om deze kennis en ervaring weer door te geven aan onderwijsprofessionals.
Want als je alle emoties leert interpreteren als signalen en je kunt hier naar handelen, dan is dat (bewezen) goed voor onze gezondheid, ons welzijn, onze concentratie en onze emotionele veerkracht.
Als knipperende lampjes op het dashboard van je auto zeg maar.
Dan is het ook handig dat je de olie bijvult op het moment dat het lampje van de olie begint te knipperen. Toch?
Emotionele veerkracht is wat we nodig hebben in deze tijd.
Niet alleen om ervoor te zorgen dat we overeind blijven in deze roerige tijden, maar ook om onze krachten te bundelen en samen te werken naar een vorm van onderwijs die beter past bij de tijd van nu.
En daar heb je geen ruimte voor als je het te druk hebt met andere zaken.
Of het gevoel dat je blij bent dat je het einde van de dag weer hebt gehaald omdat het zoveel is allemaal.
Daar wil ik iets aan doen.
Ik wil dat leerkrachten weer de ruimte krijgen om hun vak zo uit te oefenen en hun onderwijs zo vorm te kunnen geven als dat past bij de tijd van nu. Bij wat werkt. Bij wat kinderen nodig hebben.
Want daar zit energie, daar worden leerkrachten blij van. Daar zit hun passie, hun drive!
Laat hen alsjeblieft (weer) doen waar ze goed in zijn.
Want een gelukkige leraar is een gezonde leraar!
En dat 1 op de 4 leerkrachten vroeg of laat te maken krijgen met burn-outklachten , zegt iets over de manier waarop we ons onderwijs hebben vormgegeven.
En als we niets doen, loopt het ziekteverzuim en het lerarentekort alleen nog maar meer op.
Dat kan niet.
Daarom heb ik de Academie voor ontspannen onderwijs opgericht.
Met praktische tools om je eigen emotionele veerkracht te vergroten en dat van je leerlingen. Want wat je zelf hebt geleerd, kun je meteen toepassen in je groep. Handig.
Ik ben een doener. Een praktisch ingesteld mens. Ik doe wat werkt.
Ik help je in de Academie om helder te krijgen wat jij nodig hebt en wat jij kunt doen om te groeien als mens en als onderwijsprofessional op het gebied van rust en aandacht, op het gebied van communicatie, op het gebied van gedrag, en alle andere lastige zaken waar je tegenaan loopt, en waar geen handleidingen voor te vinden zijn. Kortom, wat je nodig hebt om relaxed en met plezier voor de klas te kunnen staan, zodat je zelf weer kunt doen wat je nodig vindt en waar je energie van krijgt.
Kijk voor meer informatie op www.ikstaonderwijsadvies.nl/academievoorontspannenonderwijs
Als je het interessant vindt, dan kun je hier de brochure gratis downloaden.
Vond je dit artikel interessant?
Zou je het dan willen doorsturen naar mensen die het onderwijs ook een warm hart toedragen? Dan help je mee aan ontspannen onderwijs. Voor alle onderwijsprofessionals en ook voor onze kinderen.
Heel erg bedankt!
Groet,
Rixta
